یک فیلمساز سینمای کودک و نوجوان، «یه حبه قند» را تابلویی از سبک زندگی اسلامی، ایرانی می‌داند.

ابراهیم فروزش به عنوان فیلمساز کودک و نوجوان، درباره اینکه آثار سینمای ما تا چه حد در بازنمایی یک سبک زندگی برای مخاطبان موفق بوده، توضیح داد: برای صحبت درباره این موضوع باید ابتدا نگاهی بسیط به جامعه‌ای انداخت که ما در آن زندگی می کنیم. سبک زندگی هر جامعه را نوع حکومتی که بر آن حاکم است تعیین می‌کند. در کشور ما هر کسی مطابق با طرز تفکر خودش زندگی خصوصی خود را در چاردیواری مخصوص به خود دارد، اما فضای عمومی قواعد ویژه ای دارد که ما ملزم به رعایت آن هستیم.

کارگردان «هامون و دریا» ادامه داد: هر کسی وابسته به اینکه چه پیشینه ای دارد و نسب خانوادگی اش به چه چیز و کجا می‌رسد، چه تحصیلاتی دارد و در کجا کار می کند، موفقیت های خود را چطور به دست آورده و … روابط خود را با دیگران و اعضای خانواده خودش شکل می‌دهد. از طرفی من و خانواده ام ناگزیر هستیم از سبک و سیاقی پیروی کنیم که کلیت جامعه از ما می‌خواهد. نیروهای بالاتری هستند که چراغ های سبز و قرمز زندگی ما را تعیین می‌کنند، اما هر کسی قوانین را از صافی خودش عبور می‌دهد.

وی افزود: سبک زندگی از محیط شخصی و خصوصی و به عبارت دیگر، از نظام خانواده آغاز می شود و بعد به متن اجتماع تسری می یابد و در هم تنیده شدن همه این ساحت‌های زندگی فردی و عمومی، یک سبک زندگی را برای هر فرد به وجود می آورد. نوع حکومت در هر کشوری شکل و میزان اعتبارات را در آن جامعه مشخص می‌کند و به خصوص در زمینه مسائل ایدئولوژیک قوانینی را برای ما به وجود می آورد. قوانینی که در سبک زندگی ایده‌آل ما هم اثرگذار است. برای صحبت درباره سبک زندگی باید دانست معیارهای اولیه برای زندگی در هر کشوری چه چیزهایی است و چه خاستگاهی دارد.

فروزش در پاسخ به این سوال که آیا می تواند از فیلمی به عنوان نشان دهنده مولفه‌های سبک زندگی نام ببرد، اضافه کرد: یک هنرمند هر آنچه را که در درون اوست بیرون می‌ریزد و آثار نقاشی، ادبی، سینمایی و … نشأت گرفته از نگرش فرد به زندگی است. به همین دلیل است که هیچ هنرمندی شبیه به هنرمند دیگری نیست. با بررسی اثر یک هنرمند از این جهت که چه معیارهای بیرونی یا درونی روی آن تأثیر گذاشته است می‌توان نوع نگاه او پی برد و از آنجا که یک فیلمساز باری به هر جهت فیلم نمی‌سازد، سبک زندگی ایده آل او را هم می توان به شکل مستقیم یا غیر مستقیم در اثر سینمایی او جست و جو کرد.

این کارگردان گفت: «یه حبه قند» فیلمی بود که به خاطر سادگی درونی اش به مذاق مردم خوش آمد. مردم همیشه زندگی ساده و صمیمی را دوست دارند و ساخته شدن چنین فیلم‌هایی حتی اگر آنان را به سمت اینگونه زندگی کردن سوق ندهد، تفکر حاکم بر فضای آن را بر نوع زندگی شان وارد می کند. دست یابی به چنین نتیجه ای در شرایط حاضر سینمای ایران، قابل توجه است.