کارگردان مجموعه «پروانه» درباره نمایش «فصل شیدایی» اظهار نظر کرد.

سوره سینما- جلیل سامان کارگردان تلویزیون، مطلبی را که قبلا به نقل از او در رسانه‌ها منتشر شد در قالبی یادداشتی که در اختیار سوره سینما گذاشت، تکذیب کرد. در این یادداشت آمده: «مدتی پیش به دعوت یکی از دوستان، فصل شیدایی را دیدم. بعد از آن با من تماس گرفتند و نظرم را خواستند. من دوستانه و امیدبخش، محاسن و معایب کارشان را گفتم، اما امروز متوجه شدم که از قول من تعابیر بی‌نظیری در تمجید از کار منتشر کرده‌اند! اگرچه بخش عاشورائی این نمایش بهتر از سایر بخش‌ها کار شده بود، اما کدام هنرمندی است که جرئت کند بگوید در طول تاریخ و حتی در حاشیه این حماسه بزرگ، کاری حرفه‌ای و عالی به سرانجام رسیده است؟!

این مهم نیست که من نگفته‌ام که این کار بسیار عالی و عمیق و حرفه‌ای است. مطلب نگران‌کننده این است که دست اندرکاران این کار در مورد کار خود دچار توهم شده باشند! این بهانه‌ای شد تا ضمن تکذیب آن مطلب سعی کنم تحلیل مختصر و البته منصفانه‌ای را در این خصوص بنویسم.

«فصل شیدایی» با تلفیق نمایش میدانی و عناصر سینمایی سعی کرده است تابلوهایی از وقایع مهم تاریخیِ مد نظر گروه سفارش‌دهنده ـ از خلقت انسان تا ظهور ـ را با جذابیت به نمایش بگذارد. شروع چنین حرکتی از چند سال پیش، صرف‌نظر از اشکالاتش، جسورانه و ستایش‌برانگیز است، اما اتفاقاً. اشکال کار هم از همین جا ناشی می‌شود، یعنی متنی که می‌خواهد همه چیز را در یک روایت بگوید.. شاید اگر فصل شیدایی با متنی منسجم و پخته فقط به یکی از دغدغه‌های مطرح شده در نمایش می‌پرداخت، توفیق بیشتری می‌یافت، چون این فرم اجرا خود به خود جذاب است و می‌تواند انبوه مخاطبان را تحت تاثیر قرار دهد. انفجار فوگاز و حرکت انبوه هنروران و بازی نور و صدا هر مخاطبی را جذب می‌کند. وقتی گرمای انفجار فوگاز تا فاصله دویست سیصد متری به صورتت می‌خورد، مگر می‌توانی تحت تاثیر قرار نگیری؟! و زمانی که خیمه‌ها را جلوی چشمت آتش می‌زنند، مگر می‌توانی بغض نکنی؟ البته بخشی را هم بگذاریم به حساب عشق مردم به حضرات معصومین«ع»!.

گذشته از عدم انسجام متن و پراکندگی موضوعات و کوتاهی اندیشه در هر یک از صحنه‌ها، این نمایش با پرداختن به موضوعات اختلافی با اهل تسنن ممکن است موجبات تفرقه و سوءاستفاده منافقین را نیز فراهم آورد. این نمایشی است با بیش از سه هزار تماشاچی در هر شب و لذا باید به مضامین وحدت‌گرا بپردازد. و نکته آخر اینکه خوب است چنین تجربه‌هایی با کمک افراد حرفه‌ای‌تر، خصوصا نمایشنامه‌نویسان و فیلمنامه‌نویسان باتجربه و با موضوعاتی چون برخی از عملیات‌های دفاع مقدس و رویدادهای مهم تاریخی کشور تکرار شوند. این گونه نمایش‌ها در کنار صرف بودجه‌های کلان و ابعاد اجرایی بزرگ‌، باید از نظر غنای مضمونی و اندیشه و تفکر هم پیشرو باشند. برای بانیان این قبیل کارها آرزوی توفیق روزافزون می‌کنم. جلیل سامان.»