فیلم سینمایی «مزار شریف» محصول حوزه هنری در ستایش صلح، آزادی و برابری است.

سوره سینما- «مزار شریف» محصول بزرگ حوزه هنری در سال ۹۳ یک ماه دیگر روی پرده می‌رود. فیلمی که مشابهی در میان تولیدات فاخر و عظیم سینمای ایران ندارد و درباره موضوعی است ملی که سال‌ها درباره آن سکوت شده است. «مزار شریف» نه تنها به دلیل بودجه کلانی که صرف ساخت بیگ پروداکشن‌های وطنی می شود و نه به دلیل تمهیدات فنی یا استودیوی بزرگی که برای آن ساخته شده اهمیت می یابد، بلکه فیلم علاوه بر اشاره به موضوعی مهم و کلیدی برای کشور ایران و جامعه ایران و افغانستان، سرشار از پیام هایی در ستایش صلح، برابری و آزادی است. آنچه که خاورمیانه امروز به شدت نیازمند آن است.

«مزار شریف» فیلمی است درباره جهانی که خشونت، تحریف و بی داد در آن موج می زند. جهانی که قرائت نادرست از دین و میهن پرستی فضایی برای قربانی شدن انسان های مظلوم و بی دفاع به وجود می آورد. در این فضای مردانه، فیلمساز به کمک شخصیت زن افغان (مهتاب کرامتی) وجهی لطیف و عاطفی به فیلم می دهد. زن دست تنها به مرد ایرانی کمک می کند تا به کشورش برگردد و اجازه ندهد آتش جنگ شعله ور شود. جنگی که بیش از همه مردم هر دو کشور را می سوزاند.

فیلم تولیدی دشوار برای عبدالحسن برزیده و حوزه هنری محسوب می‌شود. اثری درباره قهرمانانی که مخاطب از ابتدای فیلم فرجام آنها را می داند. دیپلمات های ایرانی در مزار شریف به شکلی تکان دهنده به شهادت می رسند و از میان آنها تنها یک نفر فرصت می یابد به ایران برگردد. فیلم در کنار روایت روزهای پرالتهاب مرد (حسین یاری) برای رسیدن به ایران. فضای رعب‌آور شهری را که مورد هجوم قرار گرفته به خوبی نشان می دهد. سکانس های کنسولگری و رفت و آمد مردم در بازار و خیابان های اطراف این هول و هراس را موکد کرده است و پس از آن سرگردانی دو قهرمان فیلم در کوهها قصه را پیش می برد.

«مزار شریف» در نیمه دوم و از زمانی که زن افغان وارد قصه می‌شود، به قالب ملودرام نزدیک و موفق می شود در کنار نمایش واقعیت بدون فاصله گرفتن از حقیقتی که در آن مقطع بر شاهسون گذشته گرما و انرژی به مخاطب منتقل کند. بحران هایی که بر مرد و زن وارد می شود مسیر آنها برای رسیدن به ایران را دشوار می کند و به فیلم تعلیق می‌دهد. ساختار روایی «مزار شریف» کلاسیک و یک خطی نیست. این تمهیدی درست برای ایجاد جذابیت در اثر است. برای روایت قصه‌ای که آغاز و سرانجامش را مخاطب می‌داند باید با ذهن تماشاگر بازی کرد و برزیده با پیش و پس کردن وقایع این کار را به درستی انجام می‌دهد.

فیلم «مزارشریف» از معدود آثاری است که یکی از حساس ترین رویدادهای تاریخ معاصر را روایت می‌کند و می‌کوشد در عین وفاداری به تاریخ، گذشته را به امروز پیوند داده و مخاطبش را نسبت به جهانی که امروز پیش رو دارد، آگاه کند. بحران های سیاسی در خاورمیانه و تحریک نیروهای خودسر برای ایجاد ناامنی در منطقه، به آن روزها محدود نمی شود. امروز هم ایران و کشورهای همسایه در خطر دخالت نیروهای بیگانه و جنگ و خشونت هستند. به همین دلیل تماشای «مزار شریف» ذهن مخاطب را به این سمت می برد که چگونه می شود با درایت از جنگ و خونریزی جلوگیری کرد. همان طور که در آن مقطع جمهوری اسلامی ایران، با وجود بحران‌ها و فشارها با مردم افغانستان وارد جنگ نشد. پیام «مزارشریف» برای مخاطب، صلح، دوستی و آرامش میان ادیان و اقوام و محکوم کردن هر نوع درگیری و تبعیض است. این پیام جمهوری اسلامی است که در شرایط فعلی و دوران پس از توافق کارکردی مضاعف می‌یابد.