به گزارش سوره سینما، سال گذشته در جشنواره فیلم فجر، یک فیلم اولی، خوش درخشید. «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» در سومین سانس روز دوم سی و سومین جشنواره فیلم فجر در کاخ جشنواره به نمایش درآمد. این فیلم حالا بر پرده سینماهای شهر نشسته است. از همان روز رونمایی فیلم در برج میلاد، نظرات و نقدهای مثبتی از ساختار و روایت فیلم مطرح بود و بیشتر منتقدان بر این هم نظر بودند که جلیلوند واقعیت جامعه را با زاویه دیدی مناسب، بازنمایی کرده است.

میان آدمهای رنگاوارنگ و قصه اپیزودیک «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت»، قصه عشق جوانی «ستاره» و «مرتضی» از نقاط برجسته فیلم است. با سحر احمدپور بازیگر نقش ستاره در فیلم «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» گفت‌وگویی کوتاه کردیم. حضور این بازیگر جوان، زمان اکران فیلم در جشنواره فیلم فجر، همراه  با غافلگیری برخی اصحاب رسانه بود. او با چادر و حجاب برتر در نشست مطبوعاتی فیلم حضور یافت. رسانه‌ها در مواجهه با موضوعی که سالهاست در سینمای ایران ندیدند، تیتر زدند: «این بازیگر محجبه همه را غافلگیر کرد». گفت وگوی تسنیم با او را در ادامه می‌خوانید:

– یکی از نقاط برجسته نقش «ستاره»، تعهد به همسر و وعده ای است که به آن پایبند است. برداشت خودتان از ایفای چنین نقشی چیست؟

سحر احمدپور: تعهد اولین چیزی است که برای یک دختر ارزشمند است. وقتی خودم را جای ستاره ۱۹ ساله می‌گذارم اولین چیزی که جلوه‌گری می‌کند، عشق بین دو نفر است. آنچه از فیلم برداشت می‌کنیم این است که ستاره در حال جنگ کردن است ولی نباید این را فراموش کنیم که موضوع فراتر از این حرف‌هاست و تنها چیزی که این فرد را نگه داشت عشق و تعهدی است که دارد.

– اتفاقا موضوع همین نوع از عشقی است که در ستاره ۱۹ ساله‌ی «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» می‌بینیم. در فیلمهای ایرانی آنچه به طور معمول دیدیم عشقی بوده که یا به ورطه‌ی ابتذال کشیده شده است یا روایتی از عشقی رمانتیک به شیوه غربی باشد.

احمدپور: همه آدمها ذاتا عشق دارند. ولی به قولی می‌گویند باید دید آدم‌ها سر چه سفره ای بزرگ شدند و چه عشقی را یاد گرفته است. در فیلم خانواده ای را می‌بینیم که نوعی تعصب نسبت به این دختر را نشان می‌دهند و اسماعیل (با بازی برزو ارجمند) یا عمه (بازی آفرین عبیسی) را می‌بینیم که به این دختر ایراد هم می‌گیرند اما همین ایراد گرفتن‌ها برگرفته از همان عشق خانوادگی است. پس ستاره عشق را می‌فهمد چون از همین خانواده عاطفه و عشق را یاد گرفته است. اگر ستاره پای همسرش ایستاده است به خاطر همین عشقی است که یاد گرفته است. پس قصه‌ی عشق آدمها، جدای از دنیایی نیست که در آن پرورش یافتند.

–یکی از ویژگی های دیگر این نقش عواطف و احساسات زنانه‌ای است که فقط در خانواده‌های ایرانی دیده می‌شود و اتفاقا این هم به بومی شدن قصه کمک می‌کند. تاکید آقای جلیلوند در ایجاد بازی و احساسی‌گری ایرانی این دختر چگونه بود؟

احمدپور: نقش من تمرین زیادی نبرد و وقتی به تیم اضافه شدم، بقیه بازیگران کارشان را شروع کرده بودند. برای اولین بار هم بود که جلوی دوربین بازی می‌کردم. فکر کنم آقای جلیلوند عمدا این کار را کردند که هیچ زمینه و پیش‌فرضی از بازیگری نداشته باشم. همین واقعی بودن نقش‌هاست که فیلم را ایرانی می‌کند. «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» یک فیلم ایرانی است و حتی همین عشق به مرتضی که شاید هم اشتباه باشد از نوع ایرانی اش تعریف می‌شود.

نقش «ستاره» هم با همین واقع‌نگری آقای جلیلوند به جامعه ایرانی شکل گرفت. برای این نقش مثل یک ربات شدم که دستورات کارگردان را اجرا می‌کردم و وقتی می‌خواستند از من بازی بگیرند به من می‌گفتند که «سحر» به موقعیت و لحظه‌ای که الان «ستاره» گیر افتاده، فکر کن. به این فکر نکن که «ستاره» را بازی می‌کنی.

-پیش از این تجربه بازیگری نداشتید؟

احمدپور: هیچ‌وقت.

– از این‌که می‌خواستید وارد دنیای بازیگری شوید هراسی نداشتید. چون غیر از خود بازیگری که سختی‌های خاص خودش را دارد، حواشی هم دارد که کار آنها را سخت‌تر می‌کند به خصوص بازیگران خانم؟

احمدپور: از بازیگری هراس نداشتم چون از دوربین ترس نداشتم. البته که هرکسی برای اولین بار وارد جایی می‌شود یک ترسی دارد چون گنگ بودن فضا، خودش ایجاد ترس می‌کند اما بالاخره با کمک‌هایی که شد این ترس را کنار گذاشتم.

– در دنیای بیرون از فیلم چطور؟ چون آنچه از شما می‌بینیم دختر خانم چادری است که شمایلش خیلی متفاوت از بازیگران مرسومی است که این روزها در پشت صحنه سینما دیده می‌شود. فکر نمی‌کنید درمواجهه با شما، با همان پیش‌فرض‌ها و نگاه به دیگر بازیگران زن ایرانی قضاوت کنند؟

احمدپور: این فیلم برای من از این جهت نعمت بود که یاد گرفتم انسان وقتی دیده می‌شود که کارش را خوب انجام دهد. نمی‌توانم خودم را در جایگاه فرد دیگری قرار دهم و نمی‌توانم آدم‌های دیگر را نقد کنم.

علاقه دارید در دنیای بازیگری حضور داشته باشید؟

احمدپور: علاقه داشتم و بعد از این فیلم بیشتر علاقه مند شدم. به دلیل اینکه همه چیز در فیلم مثل محاسبات ریاضی برنامه ریزی شده بود.

یک جمله ای است که می‌گوید اگر هر جایی باشید شبیه همانجا می‌شوید. فکر می‌کنید اگر در سینما بخواهید بمانید مثل بقیه آدم‌های امروز سینمای ایران بشوید؟

احمدپور: نمی توانم مطمئن جواب بدهم. نمی‌دانم. اصلا من کسی نیستم که بگویم مثل بقیه آدم‌ها هستم یا نه. رشته اصلی من نقاشی است وقتی هم خواستم کارم را در آن شروع کنم خیلی حرفها به من می زدند ولی همان‌طور که گفتم این مهم است که چه کاری را می‌خواهید انجام دهید.

منبع: خبرگزاری تسنیم