به گزارش سوره سینما، تعدد اکران فیلم‌های سینمایی در نیمه دوم سال، امسال هم ببه معضل همیشه سینمای ایران تبدیل شد، معضلی که هرسال سینماگران و پخش‌کنندگان از آن به عنوان فیلم‌سوزی سازمان سینمایی یاد می‌کنند و آن بعد به نظر می‌رسد این روزها این معضل شکل جدی‌تری به خود گرفته است که حتی باعث شده تلویزیون در دو برنامه جداگانه به تبعات فیلم‌سوزی در ایران بپردازد.

پنج‌شنبه شب در برنامه سینمای ایران شبکه چهار، وقتی ابوالحسن داودی رئیس شورای صنفی نمایش به همراه سید غلامرضا موسوی و سید جمال ساداتیان رو در روی شهاب رضویان نشستند عملاً تمامی حرف‌ها همانی بود که سال‌ها شنیده‌ایم، با این تفاوت که این بار اگر این دو تهیه کننده سینمای ایران در دفعات قبل خودشان در شورای صنفی نمایش و یا تدوین آئین‌نامه اکران مسئولیتی داشتند، این بار به عنوان کسانی در استودیو حاضر شده بودند که در همین زمان فیلم روی پرده داشتند و هردو این بار با مشکلی فراتر از مشکل صنفی مواجه بودند و آن هم این بود که فیلم خودشان دچار فیلم‌سوزی شده بود.

از سوی دیگر در برنامه شب گذشته «هفت» بهروز افخمی از مهدی کرم‌پور دعوت کرد تا رو در روی او بنشیند و از دلایل فیلم‌سوزی در اکران صحبت کند. صحبت‌هایی که باز هم بخش اعظمی از آنها بارها و بارها تکرار شده بود و البته لحن متفاوت کرم‌پور بود که باعث می‌شد مخاطب تا پایان این بحث را دنبال کند اما در میانه تمام بحث‌های تکراری دو شب گذشته دو نکته حائز اهمیت بود؛ اول اینکه تعبیر جالب ابوالحسن داودی از شرایط اکران بود و اکران سینمای ایران را تشبیه به لباس تنگی‌کرد که می‌خواهند بر تن آدم چاقی کنند و دیگری ایده مهدی کرم‌پور بود که عنوان کرد اگر مدت زمان بیشتری در شورای صنفی نمایش باقی می‌ماند حتماً گروه‌های سینمایی را حذف می‌کرد.

اما نقطه نظر ابوالحسن داودی از این نظر حائز اهمیت است که او به عنوان رئیس در برنامه سینمای ۴ حاضر شده بود و باید پرسید وقتی رئیس این شورا شرایط سینمای ایران را به پیراهنی تنگ بر تن آدمی چاق تشبیه می‌کند با وجود همه اصرارهای تهیه کنندگان، چرا این شورا همچنان به اکران پی‌در‌پی فیلم‌های سینمایی رضایت می‌دهد و مگر شورای صنفی متشکل از افراد متخصص این حوزه نیست پس چرا باز هم هر سال شاهد یک داستان تکراری در نیمه دوم سال هستیم و آن هم بحث تعدد اکران فیلم‌ها و در نتیجه فیلم‌سوزی هستیم.

در این شرایط مطرح کردن این بحث که شورای صنفی نمایش باید به خانه سینما باز گردد کاملاً درست است و سالها صنف و استقلال عمل توانسته بود اوضاع اکران در سینمای ایران را مدیریت کند اما باز هم پرداختن تنها به این موضوع، پاک کردن صورت مسئله است چرا که به هیچ عنوان شرایط امروز سینمای ایران را نمی‌توان با سال ۹۰ که به دلیل تعطیلی خانه سینما جلسات شورا از روی اجبار در سازمان سینمایی برگزار شد، مقایسه کرد.

امروز اگرچه سیستم پخش در سینمای ایران دیجیتال شده است و شاهد افتتاح پردیس‌های متعددی در چرخه اکران سینمای ایران هستیم اما همچنان بار اکران بر دوش چند سینمای خاص در تهران و البته تنها چند شهر مهم در شهرستان‌ها است و عملاً تنها آمار پروانه ساخت و نمایش است که هرسال بیشتر می‌شود و می‌توان این آمار را در ادامه علاقه همیشگی مدیران به بیلان‌سازی دانست وگرنه همان موقع که گروه ششمی به ظرفیت اکران سینما اضافه شد بسیاری این هشدار را دادند که اضافه کردن یک گروه دیگر نمی‌تواند باعث تضمین موفقیت فیلم‌ها در اکران سینماها باشد و تنها ثمره‌ای که دارد این است که اکران را شلوغ‌تر می‌کند.

از سوی دیگر مهدی کرم‌پور نیز وقتی روبروی بهروز افخمی نشست از این ایده صحبت کرد که حذف سرگروه‌های سینمایی می‌تواند نسخه شفابخش سینمای ایران باشد غافل از آنکه در شرایط امروز، گروه‌های سینمایی مشکل اکران نیستند بلکه عدم تنوع لازم و تخصصی نبودن پخش معضل اکران است و شاهد هستیم که در مقاطع مختلفی از سال، فیلم‌هایی از یک گونه سینمایی اکران می‌شوند و مخاطب هیچ تنوع خاصی را شاهد نیست.

بنابراین شاید بجای پرداختن  به بحث‌های تکراری و پاک کردن صورت مسئله‌ها توسط مسئولین حوزه اکران و یا حتی سینماگران بهتر باشد یک بار برای همیشه، همه پخش کنندگان دور هم جمع شوند و تصمیماتی را بگیرند که به نفع اکران باشد و شاید تخصصی کردن پخش‌ها بتواند راه نجاتی برای برون‌رفت سینمای ایران از معضل کنونی در ایران باشد، در غیر این صورت تقریباً همه اهالی سینما از رابطه‌های پشت پرده آگاه هستند و می‌دانند کدام پخش‌کنندگان می‌توانند یک فیلم را نجات دهند و کدام پخش‌کنندگان تنها به قصد نگه داشتن سهمیه خود، فیلم‌ها را بدون هیچ برنامه ریزی خاصی اکران می‌کنند که در نهایت منجر به فیلم‌سوزی می‌شود.

هرچند که سینمای ایران باید برای اصلاح روند بازگشت مخاطب حتی یک پله از پخش عقب‌تر برود و فیلم‌هایی تولید کند که مخاطب برای دیدن آن حاضر باشد به سالن سینما برود و با وجود هزینه‌های زیاد امروز دست به جیب بشود اما تنوع در تولید و تخصصی شدن پخش شاید بتواند راهکاری باشد که سینمای ایران این روزها به آن نیاز دارد.

منبع: خبرگزاری فارس