به گزارش سوره سینما، مسئولان پخش شبکه چهار سیما شامگاه پنج شنبه و دقایقی قبل از پخش زنده برنامه «سینمای ایران»، به دلیل حضور محسن امیریوسفی کارگردان سینما، از پخش برنامه جلوگیری کردند. آنها از تهیه کننده برنامه خواستند تا برنامه بدون حضور امیریوسفی پخش شود. این خواسته با مخالفت برخی از عوامل اصلی این برنامه مواجه شد. شجاع نوری گفت «سینمای ایران» یا با امیریوسفی پخش خواهد شد یا کلا پخش نمی‌شود.

این روایت مشترک اغلب پایگاه‌های خبری سینمایی و برخی خبرگزاری‌ها از اتفاق پنجشنبه شب شبکه ۴ بود. اما واقعیت موضوع چه بود:

پیگیری‌ها از حاضران در پخش شبکه چهار سیما – که خود ناظر بر ماجرا بودند – نشان از چیز دیگریست. پنج دقیقه به یازده شب، یعنی در آستانه پخش زنده «سینمای ایران»، مسئولان رسانه ملی در جریان حضور محسن امیریوسفی به عنوان مهمان برنامه قرار می‌گیرند. امیریوسفی کارگردان دو فیلم توقیفی و یک فیلم ساختارشکن است. کسی که چند سالی است در آستانه دهه مبارک فجر و جشنواره فیلم فجر به بهانه فیلم «آشغالهای دوست داشتنی» که محتوایی ضدارزش‌های مردم دارد حاشیه‌ساز می‌شود، تا جاییکه صدای دبیر جشنواره امسال هم در می‌آورد. طبیعتا مدیران سیما بر اساس وظایف خود سریعا با مسئولان پخش شبکه تماس می‌گیرند و ضمن توبیخ آنها، دستور جلوگیری از پخش برنامه را صادر می‌کنند. موضوع به تهیه کننده برنامه اطلاع داده می‌شود و او هم متعاقبا داستان را با عوامل و مهمانان برنامه مطرح می‌نماید.

بر خلاف ادعای شکل گرفته پخش برنامه منوط به عدم حضور کارگردان «آتشکار» نمی‌شود. کمی تامل در این ادعا کذب بودن آن را ثابت می کند. وقتی یک برنامه گفتگو محور که از آیتم‌ها و بخش‌های متنوع بی‌بهره است و صرفا بر مدار گفتگو با مهمان خود می‌چرخد، چگونه می‌تواند بعد از جلوگیری از حضور مهمانش آن هم پنج دقیقه مانده به پخش، برنامه خود را برگزار کند و امواجش را به روی آنتن ارسال کند؟ بدیهی است یک برنامه گفتگومحور امکان پخش بدون مهمان را ندارد.

اینجا این سئوال پیش می آید که داستان سرایی پیرامون مخالفت، مقاومت و یا آنچه ایستادگی علیرضا شجاع نوری خوانده شده به چه معناست؟

شجاع نوری، تهیه کننده و دیگر عوامل برنامه تا دقایقی استودیو را ترک نکردند و نهایت سعی خود را انجام دادند تا با رایزنی، لابی‌گری و دست آخر با فشار رسانه‌ای برنامه خود را طبق برنامه‌ریزی‌شان به روی آنتن بفرستند. اقدامی که طبق قوانین و قواعد حرفه‌ای کار در سازمان صدا و سیما نه در خور شان هنرمندان نامبرده شده است و نه قابل دفاع! در این بین نقش تهیه کننده برنامه بیش از سایر عوامل تعیین کننده دیده می‌شود.

«علی سلیمانی» تصویربردار برنامه ۹۰ و یار دیرین رحمان صیفی آزاد که با حمایت صیفی آزاد و مدیران پیشین شبکه ۴ سیما تبدیل به تهیه کننده اغلب برنامه‌های سینمایی گفتگومحور این شبکه شده بود بعد از مدتی دوری و با تغییر مدیریت شبکه، عهده‌دار تهیه برنامه سینمای ایران شد. گرایشات سلیمانی و تعلق خاطرش به جریان شبه روشنفکری سینما در اغلب برنامه‌هایی که تا به حال تهیه کرده قابل تشخیص است، حتی زمانی که تهیه کننده سری اول برنامه تلویزیونی ققنوس شد.

حالا چند سال از آن ماجرا گذشته و علی سلیمانی تهیه کنندگی برنامه ای را به عهده دارد که هیچ منعی برای طراحی محتوایی و هدایت آن ندارد. آیا «سینمای ایران» همان برنامه مطلوب اوست؟ برنامه‌ای که طیف‌های مختلف سینمایی و فکری در آن حضور دارند؟ یا برنامه‌ای است که کاملا ستایشگر و مبلغ جریان شبه روشنفکری سینما است و از هر فرصتی برای حمایت و هدایت آن استفاده می‌کند؟ انتخاب امیریوسفی با تمام حاشیه‌های این سالها و این روزهایش همزمان با فشار هماهنگ رسانه‌های شبه روشنفکری برای پخش «آشغال‌های دوست داشتنی»، اتفاقی است؟

طبعا هر برنامه ای که روی آنتن شبکه‌ای می‌رود از حمایت مدیر شبکه برخوردار است و حالا باید منتظر بمانیم و ببینیم پس از شادباش و تبریک سالروز تولد غلامحسین ساعدی _ نویسنده موهن به امام خمینی(ره) و همکار منافقین – در برنامه «۱۰۰برگ» این بار دلیل رییس شبکه ۴ برای دعوت یکی از کارگردانان حامی فتنه به برنامه «سینمای ایران» چه بوده است.

منبع: فارس