بهاران بنی‌احمدی بازیگر فیلم تازه بهنام بهزادی صداقت را برگ برنده «قاعده تصادف» دانست.

سوره سینما- بهاران بنی احمدی یکی از بازیگران جوان «قعده تصادف» است، بازیگر جوانی که کارش در کنار گروه بازیگران فیلم دیده می شود و می توان امیدوار بود در سال های آینده جضوری موثر در سینمای ایران داشته باشد.  تعدادی از منتقدان بازی بهاران بنی احمدی را تحسین کردند.  او درباره حضورش در این فیلم با سوره سینما صحبت کرد.

چطور برای نقش پریسا در «قاعده تصادف» انتخاب شدید؟

بهاران بنی احمدی: پیش از «قاعده تصادف» قرار بود که در یکی از تله فیلم‌های بهنام بهزادی بازی کنم. ولی آن زمان به دلیل اینکه ایران نبودم نتوانستم با ایشان همکاری کنم تا اینکه برای «قاعده تصادف» از من دعوت کردند.

این اولین حضور شما در سینماست؟

بهتر است بگویم اولین حضور جدی من در سینماست.

پیش از این تئاتر کار می‌کردید؟

من تحصیل‌کرده تئاتر و در واقع بازیگر تئاتر هستم.

چقدر تجربه کار تئاتر به شما در اجرای درست فضای فیلم که درباره یک گروه تئاتر است کمک کرد؟

خیلی زیاد. من همیشه برای اجرای تئاتر در سفر بوده‌ام و این تجربه شخصی خیلی من را به فضای فیلم نزدیک می‌کرد. اشکان خطیبی هم تجربه اجرای تئاتر در خارج از کشور دارد که این تجربه‌ها با تسلطی که بهزادی روی فضای فیلم داشت ما در مسیر اجرای درست فضا و رئالیسم کار، کمک می‌کرد.

 پلان‌های طولانی در فیلم زیاد بود. لازمه بازیگری در این پلان‌ها تمرین زیاد است. از تمرینات بگویید.

در یک تایم طولانی قبل از فیلمبرداری همه گروه با هم تمرین می‌کردیم و در واقع بعد از اینکه همه چیز را فیکس کردیم وارد فیلمبرداری شدیم. حتی بداهه‌های بازیگران هم قبل از فیلمبرداری فیکس شده بود. و در فیلمبرداری چیزهایی که تمرین کرده بودیم را اجرا می‌کردیم.

 شخصیت پریسا که شما ایفاگر آن بودید در رابطه با پدرش صمیمی‌تر از بقیه عمل می‌کند و نوعی از آرامش و امنیت بین او و پدرش برقرار است. این طراحی قرار است نوعی پیام تربیتی را منتقل کند؟

از قصد اصلی آقای بهزادی در طراحی این شخصیت اطلاع ندارم ولی به هر حال همه این شخصیت‌ها از یک پیشینه تربیتی و خانوادگی متفاوت برخوردارند که بر اساس آن عمل می‌کنند. این پیشینه به هر کدام از آنها رنگ متفاوتی می‌بخشد. رابطه موفق پریسا با پدرش به خاطر اعتماد دو جانبه‌ای است که بین آنهاست. به خاطر ظرفیت پدر پریساست که می‌تواند همه چیز را با آرامش و اعتماد از زبان دخترش بشنود.

 فکر می‌کنید فیلمی با این مختصات برای مردمی که با تئاتر آشنایی ندارند می‌تواند جذاب باشد؟

معمولا سینما و تئاتر برای مردم جذاب است. کما اینکه در فیلم عنوان می‌شود که خیلی از شخصیت‌ها، رشته‌های دیگری را تحصیل کرده‌اند ولی علاقمند به تئاتر هستند. اما فیلم تنها درباره یک گروه تئاتری نیست بلکه درباره یک نسل و ارتباط این نسل با والدینش است. از این منظر قطعا می‌تواند مردم را با خود همراه کند و همه خود را در این شخصیت‌ها تا حدودی ببینند.

بهزادی در بازی گرفتن از بازیگران چطور عمل می‌کند؟

به یک شیوه منحصر به خودشان. فکر می‌کنم روش کار بهزادی با خیلی از کارگردانان فرق می‌کند. بنا را بر این می‌گذارند که هیچ بازیگری سعی در بازی کردن نداشته باشد. شاید به نظر ساده باشد ولی همه می‌دانیم که بازی نکردن جلوی دوربین سخت است. بهزادی تأکیدش بر بازی نکردن بود و می‌خواست که همه ما به خود کاراکتر تبدیل شویم. شخصیتی که بازی کردم گرچه از خودم دور بود ولی در راستای شیوه بازیگری مد نظر بهزادی کم کم به خود شخصیت تبدیل شدم.

جمعی که در فیلم می‌بینیم یک جمع صمیمی است. پشت دوربین هم همین صمیمیت بین شما برقرار شد؟

دقیقا. یک گروه خوب و صمیمی که وقتی خاطرات آن روزها را یادآوری می‌کنم، حسرت دوباره با هم بودن در من زنده می‌شود.

بعد از این فیلم برنامه‌تان برای بازیگری چیست؟

خب من بازیگر تئاتر هستم و در این زمینه کارم را ادامه می‌دهم ولی خیلی به مرزبندی بین بازیگری سینما و تئاتر اعتقاد ندارم. هر نقش خوبی که پیشنهاد شود بازی می‌کنم چه در تئاتر چه در سینما.

چیزی که با قاطعیت می‌توانید در مورد «قاعده تصادف» بگویید چیست؟

صداقت. فکر می‌کنم صداقتی که در «قاعده تصادف» جریان دارد برگ برنده این فیلم است.