به گزارش سوره سینما ،در ابتدای این برنامه بهروز افخمی با داریوش فرهنگ، داور چندین دوره از جشنواره فیلم فجر در خصوص این رویداد سینمایی گفتگو کرد.

در ادامه رسول صدرعاملی در میز گفتگوی خود با چهره های سینمایی، میزبان نرگس آبیار، کارگردان فیلم سینمایی «نفس» و پانته آ پناهی ها بازیگر این فیلم به مناسبت اکران آن در کاخ جشنواره فیلم فجر بود. نرگس آبیار در خصوص بازخوردهای اکران فیلمش در میان اهالی رسانه گفت: در سینماهای مردمی واکنش های بهتری نسبت به کاخ جشنواره درباره فیلم «نفس» دیده بودم. اما در کل از اکران فیلمم راضی ام.

صدرعاملی در بیان دیدگاه خود درباره فیلم «نفس» گفت: «نفس» فیلم خوبی بود. به شما خسته نباشید می گویم. من را به دوران گذشته و کودکی خود پرت کرد. هرچند فیلم واقعا تلخ تمام می شود. همچنین برخی مسائل در فیلم برای من حل نشده است. مثلا اصرار شما بر کتک زدن های بسیار یک معلم قرآن در یک سکانس بسیار طولانی را نمی فهمم.

نرگس آبیار در پاسخ به این دیدگاه گفت: این یک واقعیت آن زمان بود. همین داعشی که امروز وجود دارد نمونه ای از همین رفتارها را دارد. در سکانس بعدی همان لحظه می بینیم پدربزرگ بهار با مهربانی به او قرآن یاد می دهد. در هر حال این واقعیت آن زمان بوده است و من چیزی جز واقعیت را نشان ندادم.

در ادامه پانته آ پناهی ها نیز درخصوص گریم و بازی متفاوت خوب در فیلم «نفس» گفت: بازی در این فیلم در ابتدا برای من سخت بود. پذیرفتن این گریم با سختی هایش اما نهایتا فکر می کنم کار خوبی از آب درآمد.

وی درخصوص بازی کردن با بازیگران خردسال ادامه داد: بازی گرفتن از بچه ها در ابتدا بسیار سخت بود اما رفته رفته هماهنگی خوبی حاصل شد. هرچند در صحنه هایی که باید آنها را ترکه می زدم دلم واقعا برای آنها می سوخت و بعد از ضبط حال خودم بد می شد. البته تدابیری اندیشیده شده بود برای آنکه کودکان از این ضربه ها آسیب نبینند.

در بخش بعدی برنامه مسعود فراستی به همراه کامیار محسنین و محمدتقی فهیم به نقد و بررسی سه فیلم حاضر در جشنواره فیلم فجر پرداخت.

فراستی در بخش اول به نقد همزمان فیلم سینمایی «لانتوری» ساخته رضا درمیشیان با اکران آن در کاخ جشنواره پرداخت. وی درخصوص این فیلم گفت: حرف و حدیث زیادی راجع به آن وجود داشت. طرفداران و مخالفین سرسختی داشت و رسانه ها نیز در آن سهم زیادی داشتند. چیزی که من در این ۴۰ دقیقه دیدم، خیلی فیلم مهمی نیست و درواقع از «عصبانی نیستم» فیملساز عقب تر است!

وی افزود: فیلم قصه نمی گوید و نیمه مستند کار می کند. سرگذشت چند بزهکاری است که حتی موفق نمی شود داستان نفر اصلی بزهکار را برای ما روشن کند. چند پلان اول فیلم به شدت اکستریم کلوزآپ است از آدم هایی که راجع به او حرف میزنند. نماهای ضعیفی که سعی شده با تدوین ریتم تندی بیابند.

در ادامه کامیار محسنین نیز در این خصوص بیان داشت: موضوعی که فیلم درباره آن حرف می زند موضوع مهمی است و فیلمساز توانسته فیلم پرکششی بسازد. متاسفانه به دلیل تاخیر در اکران آن نشد همه فیلم را ببینم اما باید دید در ادامه چقدر به شخصیت نزدیک می شود. فیلم به شدت چندپاره است اما کارگردان توانسته از صداها خوب استفاده کند. کارگردان برای صداهای متکثری که داریم از فرم های بصری جالبی استفاده کرده است. درواقع تجربه ای از فرم است. هرچند زیادی صداها مخاطب را گاها اذیت می کند.

وی نهایتا بیان گفت: درکل متاسفانه فیلم مرعوب مضمون خود شده است. نه آن شاهکاری بود که از آن گفته می شد و نه آن فیلم بدی که حرفی نداشته باشد.

«نفس» به کارگردانی نرگس آبیار فیلم دومی بود که در میز نقد «هفت» بدان پرداخته شد. فراستی درخصوص فیلم «نفس» اظهار داشت: از نظر من «نفس» خیلی فیلم بدی بود. از همان ثانیه ۲ مشخص بود قصه ندارد. فیلمی که در آن مادر غایب است. مادربزرگ به شدت خشن است. یک بابای بی مزه و بی معنا داریم. وقتی می رسیم به انقلاب از این اینجا فیلم فاجعه است. یعنی تصویری که از انقلاب می دهد، بویی از اینکه من انقلاب را می فهمم ندارد و درود بر خمینی اش دروغ است. چیزی از انقلاب نمی فهمیم.

وی افزود: از ظرفی دوربین به شدت بد است. دوربین رودستی که از رودست آن نیز سودی نمی برد. وقتی به جنگ می رسیم فیلم بدتر هم می شود. «نفس» فیلم به شدت ضدجنگی است که فقط قیافه پاسداشت جنگ را می گیرد. فیلم به شدت متظاهر است. قدم خیلی جدی به عقب برای آبیار است. حتی از فیلم قبلی او نیز عقب تر است که آنجا هم ضدجنگ بود.

در ادامه محمدتقی فهیم، منتقد سینما دراین خصوص بیان داشت: من با «بهار» قصه همزادپنداری کردم و من را به گذشته خود برد. اتفاقات و تصویرسازی فیلم برای من دلچسب بود. همین که در میان فیلم های آپارتمانی و سیاه اجتماعی این دوره زمونه یک کارگردان به روستاها رفته و در میان خانه های قدیمی کاه گلی قصه اش را روایت می کند برای من ارزشمند بود.

وی افزود: هرچند فیلم آن قدر اضافه و کش دارد که با حذف بسیاری از بخش های آن چیزی از فیلم از دست نمی رود. اما در سینمایی حرف میزنیم که نه درام، نه صحنه، نه شخیت پردازی و… دارد و همین ارزشمند است.

در بخش انتهایی برنامه نیز فیلم سینمایی «ایستاده در غبار» ساخته محمدحسین مهدویان به بوته نقد گذاشته شد. کامیار محسنین دراین خصوص گفت: فیلم در پژوهش کار خود را بسیار خوب انجام داده است. کاش روی فرم فکر بیشتری می شد. چون ایده بدی نبود. در فیلم صدا از تصویر جلوتر بود. کاش برای تصویرسازی برای این صداها بیشتر کار می شد. بخش هایی از فیلم هم اضافی است. به خصوص دوران کودکی او.

محمدتقی فهیم نیز دراین باره گفت: فیلم را بیشتر باید از زاویه یک مستند داستانی نگاه کرد با این معیار که وارد درام بیشتری شده است. صدا اتفاقا نمایشی است. یک کار دراماتیک رادیویی انجام می دهد. تصویر هم کار خود را می کند. من معتقد نیستم که اصرار داشته تصویر و صدا نعل به نعل بهم مرتبط باشند.

در انتها مسعود فراستی درخصوص «ایستاده در غبار» بیان داشت: این جوان برومند یعنی محمدحسین مهدویان فیلم خوبی نساخته است. اینکه فیلم این سردار بزرگ جنگ را ساخته مخلص او هستم. اما فیلم خوبی نساخته است. فیلم تنها یک نمای عالی و خیلی خوب دارد. اما برای رسیدن به آن خیلی وقت تلف می کند. به خصوص در دوران کودکی. اما تصویر هنوز با صدا فاصله دارد تا به یک پرتره خوب تبدیل شود. علی رغم بازسازی های زیادی که شده نتیجه نداده. این همه زحمت کافی نیست. ساده تر از این می توان ساخت. فیلم اصلا حس ندارد که بتواند به ما منتقل کند.

وی در انتها بیان داشت: امیدوارم فیلم سوم این آدم بااستعداد ما بهتر شود. فیلم اشک بهروز افخمی را درآورده و این خیلی خوب است اما نه در صدا و نه در تصویر چیزی به سینمای جنگ ما اضافه نمی کند.