به گزارش سوره سینما، فیلم سینمایی «لانتوری» ساخته رضا درمیشیان عصرگاه یکشنبه (۱۴ فوریه) بر پرده سینمای جشنواره برلین به نمایش درآمد، اما این نمایش در ایران بازتاب های مختلفی داشت روزنامه های صبح (شرق) نمایش فیلم را اینگونه در برلین توصیف کردند : «سالن هفتم «سینما ایکس» که یکی از بزرگ‌ترین و اصلی‌ترین تالارهای جشنواره امسال است، یکشنبه‌شب جای سوزن‌انداختن نداشت «لانتوری»، سومین ساخته رضا درمیشیان که یک سیمرغ فنی هم از آن خود کرده، با حضور کارگردان و بازیگرانی همچون باران کوثری و نوید محمدزاده، انتظارهای زیادی آفریده بود از ایرانیانی که آمده بودند این ساخته کارگردان خوش‌فکر و جوان را ببینند تا کسانی که به‌خاطر نام سینمای ایران، در سالن حضور داشتند.»

اما درباره این فیلم  سایت «دویچه وله» این گونه نوشت: « لانتوری ساخته رضا درمیشیان در بخش پانورامای برلیناله به نمایش درآمد. فیلمی که با سروصدای زیاد در جشنواره فجر اکران شده بود، در برلین به بایگانی جشنواره پیوست. این فیلم یکی از ۴ فیلم ایرانی شرکت‌کننده در برلیناله است.»

دویچه وله با اشاره به این مهم که برخی عناصر فیلم «لانتوری» به طور آشکار با فیلم قبلی درمیشیان یعنی «عصبانی نیستم» شباهت هایی دارد تاکید کرد: « علاقمندان به رپرتاژهای تلویزیونی درباره مسائل اجتماعی، سیاسی و غیره شاید صدها نمونه از این مستندها را دیده باشند. گزارش از اتفاقی که رخ داده و حال با بازسازی فضا و چهره‌ها، ماجرا به گونه‌ای مستند دوباره روایت می‌شود. یعنی ترکیبی از فرم داستانی و گزارشی مستند، هدف از این کار ملموس کردن ماجرا یا واقعه است.»

سایت دویچه وله در ادامه به گفت و گو با یکی از کارشناسان (شهرام اسلامی) درباره فیلم مطلبش را ادامه می دهد . این کارشناس خارج نشین با انتقاد از نحوه نمایش قصاص در فیلم به این مهم اشاره دارد : «در واقع اگر از کلماتی مانند «توضیح» و «چالش» استفاده می‌کنیم، به خاطر همراهی با منطق درونی فیلم است، و گرنه خود این موضوع که فیلم می‌خواهد از طریق ابراز نظر افراد مختلف، فضایی برای گفتمان عمومی و دموکراتیک ایجاد کند، نقطه ضعف فیلم به حساب می‌آید. همه چیز «توضیح» داده می‌شود، «نمایشی» در کار نیست. عشق، نفرت، خشم و دیگر احساسات انسانی به نمایش در نمی‌آیند. نه بازیگران و نه فضای فیلم دغدعه این موضوع را دارد. در نظر بگیرید که به جای نشان دادن فیلم به شما کسی آن را تنها در سطح عینی برای شما بازگو کند.»

این کارشناس خارج نشین در ادامه به فرم فیلم اشاره دارد و تاکید می کند: «همانگونه که پیشتر به فرم فیلم اشاره کردیم، برای پرش از قسمت‌های مختلف به برش‌های مناسبی نیاز است. در برخی موارد نمایش چند عکس‌پشت سرهم که با صدای دروبین عکاسی نیز همراه است، وظیفه پیوند دادن صحنه‌ها را بر عهده دارد. این کار به دفعات تکرار می‌شود و چون به گونه تورمی از آن استفاده می‌شود، جذاب نیست.»

اما در ایران روزنامه صبح بعد از تعریف و تمجید از استقبال از فیلم و تعریف داستان اثر خود را جای منتقدان اروپایی قرارداده و می نویسد: « بااین‌حال سینمای درمیشیان همچنان آن‌قدر جذابیت دارد که بتوانیم حدس بزنیم منتقدان اروپایی با احترام از آن یاد کنند.»

این در شرایطی است که منتقدان در آنسوی مرزها نه تنها  فیلم و نوع روایت آن را مناسب نداستند بلکه سایت دویچه وله در توصیف این فیلم تاکید کرد: فیلم در برلین به بایگانی جشنواره پیوست.

یک نکته حایز اهمیت است که همانطور که در نمایش ایران بسیاری از منتقدین به پرگویی فیلم و این که همه چیز توضیح داده می شود تا نمایش بصری درست داشته باشد انتقاد داشتند و یکی از کارشناسان فیلم را به صراحت «مزخرف» دانست.  این نگاه را منتقدان خارج نشین و اروپایی هم داشتند . این در شرایطی  است که روزنامه نگاران برخی از جناح ها و مرعوب جشنواره ها به گونه ای فضا را برای مخاطب ایرانی وصف می کنند که گویی همه مخاطبین جشنواره برلین فقط منتظر اکران سومین اثر درمیشیان بودند.

منبع: فارس