سیروس تسلیمی طولانی شدن مرحله تولید و اکران را مانع دیده شدن آثار سینمایی در شرایط مطلوب دانست.

این تهیه‌کننده و پخش کننده سینما در تحلیل خود از اکران نوروز ۹۲ به سوره سینما گفت: می توان گفت اکران نوروز امسال نسبت به سال پیش موفق تر بود و دیگر حاشیه ای درباره اکران ایجاد نشد. معمولا پس از تعطیلات با یک افت فروش مواجه می شدیم، اما امسال پس از آن هم به خصوص برای چند فیلم، تعداد تماشاگران افت نداشته است. امیدوارم تا پایان سال این اکران بدون تنش و حاشیه ادامه داشته باشد.

وی در مورد یکی از فیلم‌ها که به خاطر نبود استقبال مخاطب از بعضی پرده بعضی سالن‌ها پایین آورده شد، گفت:  به هر حال این مشکل تاریخی سینمای ماست و هیچ وقت تعداد تولیدات با سالن‌های سینمایی همخوانی نداشته است. همیشه در ایامی مثل نوروز یا عید فطر که پنج فیلم با هم اکران می‌شود ما با این مشکل رو به رو هستیم و به خصوص فیلم های بی سر و صدایی که در سکوت خبری ساخته شدند یا اکران جشنواره ای نداشتند و یا در رقابت با سایر آثار از جاذبه‌های کمتری بهره مند بوده‌اند، فروش کمتری داشته‌‌اند. از طرفی طبیعی است که سالن‌های بهتر را در اختیار سالن های پرفروش‌تر می‌گذارند.

تسلیمی افزود: سیستم اکران سینمای ایران تبدیل به یک معضل شده است، شرکت پخش فیلم باید با تک تک سالن‌ها قرارداد ببندد. این اتفاق در کشورهای پیشرفته محال است چون یک پخش کننده نمی تواند با چند هزار سالن نمایش دهنده یک فیلم قرارداد ببندد! در ایران اولین قدم در جهت بهبود این وضع شاید این باشد که هر فیلم حداقل هفت، هشت سالن داشته باشد و یک سری سالن های آزاد را برای پرفروش ترها، اختصاص بدهیم.

وی گفت: در شرایط حاضر که باید با هر سالن اقدام به چانه‌زنی کرد که اصلا منطقی نیست. با این حال برخی از دفاتر پخش هستند که با قطع این شیوه مخالف هستند، چون سالن های بیشتری تحت اختیار آنهاست و اگر بنا باشد با یک گروه بندی هر فیلم در ابتدای نمایش خود از تعداد بالا و مشخصی از سالن ها برخوردار باشد، شرایط منفعتی آنها هم تغییر می‌کند.

این فیلمنامه نویس ادامه داد: قبل از پیروزی انقلاب اسلامی هم گروه های پنج یا شش سالنه داشتیم که همه آنها در تعامل با یکدیگر کار می‌کردند و برای فیلم‌ ها حتی در زمان تولید قرارداد می‌بستند و به همین دلیل هر فیلم بلافاصله پس از تولید به اکران می‌رسید. در ایران امروز اما فاصله تولید تا اکران به حدی زیاد است که فیلمساز را دچار استرس می‌کند و مخاطب را به نوعی سردرگمی می‌اندازد.