این بازیگر در سال ۱۹۴۰ به پانسیون نظامی فرستاده شد که در آنجا شروع به تمرین‌های نمایش کرد ولی به دلیل سرپیچی از قوانین کمی پیش از فارغ‌التحصیلی اخراج شد. در سال ۱۹۴۳ براندو به نیویورک نزد خواهرش رفت و درکارگاه هنرهای دراماتیک ثبت نام کرد که در آنجا با بازیگرانی مثل هدی بلافونت و شیلی و نیترز آشنا شد. اولین معلمش در آنجا استلا آدلر بود که اهل خانواده بزرگی از روسیه بود. آدلر با این شعار که بازی نکنید، خودتان باشید به شاگردانش هنر بازیگری را تعلیم می داد. او راهنمای براندو بود و از همان چیزهایی آموخت که امروز به آن متد اکتینگ یا متد بازیگری می‌گویند.

براندو درباره نحوه آموزش استلا آدلر در جایی نوشته بود: «او به من یاد داد که طبیعی باشم و سعی نکنم حسی را که خودم هنگام بازی لمس نکرده‌ام، تظاهر کنم»

بازیگری سینما را در سال ۱۹۵۰ با فیلم سینمایی «مردان» به کارگردانی فرد زینه مان آغاز کرد و در همان سال پیش از شروع فعالیتش در این اثر برای بازی در این فیلم در بیمارستان مجروحین جنگی بستری شد تا با جزئیات ایفای این نقش آشنا شود.

براندو با اولین نقشی که در سینما ایفا کرد نشان داد که در بازیگری ‌‌پیرو سبک متداکتینگ است. کار او برای بازی در فیلم «مردان» از سوی برخی بازیگران کارکشته آن زمان احمقانه به نظر می رسید و بسیاری او را مورد شماتت قرار دادند.

روش متد به گونه ای است که بازیگر برای ایفای نقش مورد نظر به جای بازی آن را زندگی می کند و خود را کاملاْ به جای شخصیت و کاراکتر فیلمنامه قرار می دهد به گونه ای که از خود خارج شده و به کاراکتر فیلم تبدیل می شود.

دومین اثری که براندو در آن ایفای نقش کرد فیلم سینمایی «اتوبوسی به نام هوس» بود که به کارگردانی الیا کازان ساخته شد و براندو در همان سال برای بازی در نقش استنلی کوالسکی نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش اول در آکادمی اسکار شد. وی پیش از این در سال ۱۹۴۸ برای بازی در نقش کوالسکی در برادوی روی صحنه رفت و به دلیل خلق و خوی معترضش از چند تئاتر اخراج شد و با این حال برای درخشش در نقش های مختلف از سوی بسیاری از منتقدان به متعهد ترین بازیگر برادوی معروف شده بود.

نقش مارلون براندو در فیلم سینمایی «وحشی» در زمان خود یکی از تأثیرگذارترین نقش های سینما بود. او در نقش جوانی یاغی با شمایلی ظاهر شد که مورد پسند بسیاری از جوانان آن سال ها شد و این به گونه ای بود که فروش موتور سیکلت ها در آمریکا رونق گرفت.

دومین همکاری براندو و کازان در فیلم سینمایی «زنده باد زاپاتا» بود که برای او دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد در جشنواره کن و بفتا را به همراه داشت. دریافت این دو جایزه معتبر شروعی بر موفقیت این بازیگر در جشنواره های مختلف شد تا آنجا که علاوه بر ستایش شده ترین بازیگر جهان بسیاری از منتقدان وی را بهترین بازیگر تاریخ می دانند.

پس از «زنده باد زاپاتا» مارلون براندو همکاری موفق دیگری نیز با الیا کازان داشت که می توان به بازی در فیلم سینمایی «در بارانداز» در سال ۱۹۵۴ اشاره کرد که برای براندو دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را به همراه داشت. پس از این فیلم بسیاری از منتقدان سینما مارلون براندو را یکی از استعدادهای بزرگ بازیگری دانستند و دریافت جایزه اسکار ‌پایانی بر موفقیت های این بازیگر در جشنواره های مختلف نبود.

درخشش براندو در فیلم هایی چون «دزیره» و «نسل فراری» ادامه داشت تا اینکه فیلم هایی چون «شورش در کشتی بونتی» و «سربازهای یک چشم» در گیشه و نزد منتقدان با شکست روبرو شدند و دوران طلایی براندو را تا آن زمان به پایان رساندند.

بازی درخشان براندو در نقش دون ویتو کورلئونه در فیلم سینمایی «پدر خوانده» به کارگردانی فرانسیس فورد کاپولا او را دوباره به روزهای اوجش رساند. شخصیت کورلئونه به دلیل شخصیت پردازی دقیق براندو در تاریخ سینما ماندگار شد و برای او اسکاری دیگر را به ارمغان آورد که البته وی برای حمایت از بومیان آمریکا در صنعت فیلمسازی این کشور جایزه اسکار بهترین بازیگر را نپذیرفت و برای دریافت این جایزه ساچین لیتل فیدر را همراه با نامه ای از طرف خودش به روی صحنه فرستاد.

پس از این موفقیت دوباره براندو، او با درخشش در فیلم «آخرین تانگو در پاریس» ساخته برناردو برتولوچی فیلمساز بزرگ ایتالیایی بار دیگر نام خود را بر سر زبان‌ها انداخت و برای پنجمین بار نامزد جایزه اسکار شد.

براندو برای بازی در فیلم «سوپرمن» با وجود اینکه نقشی نه چندان پر رنگ را ایفا کرد و برای مدتی کوتاه که در سر صحنه فیلمبردای حاضر بود سه میلیون و هفتصد هزار دلار دریافت کرد. در سال ۱۹۷۹ برای ایفای نقش سرهنگ کورتز در فیلم «اینک آخر الزمان» هفته‌ای یک میلیون دلار دستمزد گرفت.

قرار بود او برای آمادگی بازی در این فیلم ورزش کند، لاغر شود و کتاب «قلب تاریکی» نوشته جوزف کنراد (که فیلم اقتباسی آزاد از آن کتاب بود) را بخواند.

اما او با ۱۱۰ کیلو وزن در حالیکه کتاب را نخوانده بود سر صحنه حاضر شد. پس از اینکه کار براندو در این فیلم به پایان رسید کاپولا از او خواست یک ساعت دیگر سر صحنه بماند تا چند کلوزآپ از او گرفته شود و او برای این یک ساعت ۷۵۰۰۰ هزاردلار به درخواست خودش دستمزد دریافت کرد و پس از این فیلم بود که اضافه وزن براندو او را از بازی در نقش‌های مهم بازداشت.

براندو برای بازی در «اینک آخر الزمان» پیشنهاداتی ارائه داد و بداهه پردازی بسیاری سر صحنه داشت و بدون هماهنگی با کارگردان سر خود را تراشید و از نور‌پردازان و فیلمبردار درخواست کرد که تاسی سر او را بیشتر نمایان سازند و جالب اینجا است که کاپولا نیز با هیچ یک از کارها و پیشنهادات براندو مخالفت نکرد.

فعالیت‌های اجتماعی براندو در زمینه احقاق حقوق مدنی سیاهان و سرخپوستان، بخش دیگری از شخصیت جذاب و چند بعدی این مرد را رقم می‌زند. ضمن آنکه او با رفتارهای تند وغیر عادی‌اش لقب پسر بد هالیوود را به خود اختصاص داد. او در سال ۱۹۷۳ دندان‌های یک عکاس پاپاراتزی را شکست. خصوصیات اخلاقی غریب براندو، کودکی نامتعارف، زندگی خانوادگی از هم گسیخته و مصیبت بارش، سختگیری‌هایش هنگام حضور سر صحنه فیلم های متعدد از جمله عدم تمایل یا ناتوانی در حفظ دیالوگ‌ها و سرپیچی از فرامین کارگردان‌ها و رفتاری کودکانه، همه و همه می‌توانست کارنامه حرفه‌ای هر بازیگری را نابود سازد.

اما براندو، براندو بود و به رغم تمام این خصوصیات منفی، اغلب بازیگرانی که با او کار کرده‌اند، او را از نوابغ مسلم هنر بازیگری می‌دانند. بیشتر همکارانش او را فردی شوخ طبع و دوستی خوب معرفی کرده‌اند.

بازی او در فیلم «جزیره دکتر مورو» به شدت از سوی منتقدان مورد انتقاد قرار گرفت و همچنین توانست جایزه تمشک طلایی را در سال ۱۹۹۶ از آن مارلون براندو کند.

 براندو که از سوی بسیاری از منتقدان و علاقه مندان سینمای بهترین بازیگر تاریخ شناخته می شود در سال ۱۹۸۰ اعلام بازنشستگی کرد و پس از آن تنها در نقش های کوتاه و مکمل ایفای نقش کرد.

این بازیگر توانمند سال ۲۰۰۴ در سن ۸۰ سالگی در لس آنجلس آمریکا به دلیلی نامشخص که با اصرارهای عجیب وکیل وی پنهان ماند درگذشت.

هر چند که بعدها از سوی بخش پزشکی دانشگاه UCLA آمریکا علت مرگ وی مشکلات تنفسی ناشی از تصلب بافت‌های ریوی اعلام شد اما هیچگاه از سوی وکیل وی مورد تأیید قرار نگرفت. علاوه بر این براندو در سالهای پایانی عمر خود از نارسایی قلبی، بیماری قند و سرطان کبد رنج می برد.

فیلم‌ها :
مردان (۱۹۵۰)- اتوبوسی به نام هوس (۱۹۵۱)- زنده باد زاپاتا (۱۹۵۲) – جولیوس سزار (۱۹۵۳) – وحشی (۱۹۵۴) – دزیره (۱۹۵۴)- در بار انداز (۱۹۵۴)– جوانان و عروسک‌ها (۱۹۵۵)- قهوه‌خانه ماه اوت (۱۹۵۶) – سایانورا (۱۹۵۷)– شیرهای جوان (۱۹۷۵) – نسل فراری (۱۹۶۰)- سربازهای یک چشم (۱۹۶۱) – شورش در کشتی بوتنی (۱۹۶۲)-داستان وقت خواب (۱۹۶۴)- آمریکایی زشت (۱۹۶۲) – موریتوری (۱۹۶۵) – آپالوزا (۱۹۶۶) – تعقیب (۱۹۶۶)- کنتسی از هنگ کنگ(۱۹۶۷) – انعکاس در چشم طلایی (۱۹۶۷)- کندی (۱۹۶۸) – بسوزان (۱۹۶۸) – شب بعد از حادثه (۱۹۶۸) – شبروها (۱۹۷۱) – آخرین تانگو در پاریس (۱۹۷۲) – پدرخوانده (۱۹۷۲) – میسوری از هم می‌پاشد (۱۹۷۶) سوپر من (۱۹۷۸) – اینک آخرالزمان (۱۹۷۹) – فرمول (۱۹۸۰) – فصل خشک سفید (۱۹۸۹) – نوآموز (۱۹۹۰) – کریستف کلمب (۱۹۹۲) – دون ژوان دمارکو (۱۹۹۴) – جزیره دکتر مورو (۱۹۹۷) – پول بادآورده (۱۹۹۸) – امتیاز (۲۰۰۱) – اینک آخرالزمان، تدوین دوباره (۲۰۰۱)

منبع: سینماپرس