مجید مصاحبی کارگردانی که کارنامه طولانی در زمینه ساخت فیلم کوتاه، بلند و مستند در خارج از کشور دارد، اولین فیلم بلند داستانی‌اش را با موضوع صلیب سرخ در سوئد می سازد.

سوره سینما : مجید مصاحبی ، ﻓﯿلم ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ «ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن» به تهیه‌کنندگی عباس رافعی کارگردانی می کند، این فیلم داستان خبرنگاری سوئدی است که با حضور مهاجران در سرزمینش مخالف است، اما آشنایی با دختری شرقی تصور او را تغییر می دهد. مصاحبی اولین فیلمش را به زبان انگلیسی می‌سازد.

شما تا پیش از این در عرصه های دیگری از فیلمسازی مشغول بودید؟

بله. فیلم قبلی من یک کار بلند مستند بود .حوزه کاری من به دو بخش تقسیم می شود. قسمتی مربوط به جشنواره که معمولا به عنوان دبیر جشنواره دعوت می شوم. مثل جشنواره فیلم های انسان دوستانه یا جشنواره کار که داوری و سیاست گذاری آن را بر عهده دارم.  قسمتی دیگر مربوط به حوزه ساخت فیلم است و مثل همه فیلمسازها با فیلم کوتاه شروع کردم.فیلم های مستند هم دارم و در تلویزیون هم فعالیت هایی داشته ام. از سال ۸۶ به بعد اغلب ساخته هایم بیرون از ایران بوده است. یک فیلم داستانی با نام «یک روز آرام» دارم که ۶۰ دقیقه ای بود به درد جشنواره ها می خورد. به مرور کارهای داستانی نیمه بلند دیگری هم ساختم تا اینکه به امروز رسیدم و تولید اولین فیلم بلند سینمایی.

ایده این فیلم از کجا شکل گرفت و چطور به آن رسیدید؟

ایده اولیه این فیلم از خودم بود و از آنجا که من مدتی خارج از ایران زندگی کردم و با صلیب سرخ هم ارتباط نزدیک داشتم، تصمیم گرفتم روی چنین سوژه ای کار کنم. با آقای رافعی هم صحبت کردم و ایشان پیشنهادات خوبی درباره آن داشت و ما فیلمنامه را به اتفاق هم تا مرحله پخته شدن پیش بردیم و نهایتا به این رسیدیم که این کار می تواند در کشور دیگری ساخته و به زبان انگلیسی هم کار شود.

با توجه به زبان غیر فارسی فیلم آیا می توان به اکران خوبی  در کشور خودمان امیدوار بود؟

معمولا این مسئله ای است که تهیه کننده باید به آن فکر کند، اما یا از زیرنویس استفاده می کنیم و آن را در گروه اکران های خاص قرار می دهیم یا دوبله روی آن پیاده شود.هنوز نمی توانم با قطعیت توضیحاتی درباره اکران آن در ایران داشته باشم، اما قطعا در کشور خودمان هم به نمایش در می آید.

چطور شد که برای تهیه فیلم با عباس رافعی به توافق رسیدید؟

از گذشته به عباس رافعی ارادت داشتم و بیشتر در یک فضای مشورتی ، تولید این فیلم را به ایشان پیشنهاد دادم. درباره سوژه یک گپ دوستانه با هم داشتیم و بعد به این نتیجه رسیدیم که می توان این موضوع را به صورت یک فیلم حرفه ای کار کرد.

آیا نگران مشکلات فیلمسازی در خارج از  ایران نیستید؟

در حال حاضر ارزش پول ما کم شده و برآوردهای ما در سه یا چهار ضرب شده است. همین موضوع بیشترین فشار را بر ما وارد می کند، اما در مورد مقوله های دیگر نگرانی خاصی وجود ندارد. همه عواملی که از ایران می روند، دارای تخصص لازم هستند و دوستانی هم که در سوئد به ما می پیوندند به درستی انتخاب می شوند. اساسا فیلمسازی در خارج از ایران با مشکلات چندانی همراه نیست. من بارها این تجربه را در کشورهایی مثل مالزی ، ترکیه، سوییس ، آمریکای لاتین و … داشتم. می توان گفت تنها مسئله موجود، مسائل مالی است.

پروسه انتخاب بازیگران غیر ایرانی به چه شیوه است؟

یک شرکت فیلمسازی در سوئد وجود دارد که همکاری زیادی در استکهلم با ما دارد. گذشته از همیاری این شرکت، پس از دریافت پروانه ساخت از ایران که به زودی محقق می شود، ما سفری به سوئد خواهیم داشت و کسانی را هم نشان کرده ایم که با آنها وارد مذاکره بشویم که طبیعتا در گروه بازیگران حرفه ای قرار می گیرند. آنها هم مدیر برنامه های خاص دارند و هم اسپانسرهای ویژه. همکاری آنها طی سفری که عرض کردم به یک قطعیت می رسد و ان شا الله در تابستان پیش رو فیلمبرداری را آغاز خواهیم کرد.

با توجه به موضوع جهان شمول فیلم ، درباره اکران جهانی آن هم فکر کرده اید؟

ما به این فیلم به عنوان یک صادرات فرهنگی ایرانی نگاه می کنیم. زمانی که جشنواره فیلم های انسان دوستانه را مدیریت می کردم، همیشه به این موضوع فکر می کردم که در این روزگار که کشورهایی برای بدنام کردن ایران تلاش می کنند، خوب است اگر یک فیلم ایرانی حامل اندیشه های ایرانی باشد و بر مبنای همین نگاه بشردوستانه قطعا برای اکران های جهانی آن هم تلاش خواهیم داشت.

به عنوان یک فیلمساز که برای تولید اولین کار بلند سینمایی خود، به سراغ چنین سوژه مستندگونه ای رفته اید، در آینده شما را در چه عرصه هایی خواهیم دید؟

اگر مخاطبان سینما کسی را بپذیرند، آن فرد لیاقت باقی ماندن را پیدا می کند. امیدوارم کارم مورد پسند مردم واقع شود.زندگی در کشورهای مختلف و انواع فعالیت های بشردوستانه من را به نوعی از پختگی نزدیک کرده است. هنگام ساخت فیلم مستند هم نگاه ویژه ای به سینمای داستانی دارم و چنین چیزی در فیلم «بازگشت» من هم مشهود است. یک دکوپاژ شبه سینمایی دارد و اساسا من همیشه مستندهایم را داستانی می سازم و در کارهای داستانی ام به ثبت واقعیت ها علاقمندم. دیگر آنکه چندان به تولید آثار پرزرق و برق علاقمند نیستم. البته به جذابیت های بصری و جنبه های فان فیلم معتقد هستم، اما فکر می کنم یک فیلم خوش ساخت می تواند از همه مولفه های موفقیت یک فیلم ، با حفظ فاصله خود از شیوه های رایج و نه لزوما خوب در جذب مخاطب، بهره مند باشد.