ابوالفضل جلیلی از مشکلات موجود در سینما گلایه کرد و بیکاری طولانی مدت خود را ناشی از این معضلات دانست.

جلیلی درباره اوضاع نا به سامان شغلی و شخصی خود به سوره سینما گفت: ۶ سال است که بیکارم. فیلم «حافظ» را با همکاری ژاپنی‌ها کارگردانی کرده ام و خودم هم مجبور به سرمایه گذاری در بخش اعظمی از فیلم شدم، به این دلیل ۵۰ میلیون بدهکار هستم.

این کارگردان ادامه داد: من حساب کرده ام و دقیقا ۲۹ بار با آقای شمقدری صحبت کرده ام و نشان به آن نشان که دو موردش هم از طریق رادیو بود! دو بار هم نامه نوشته ام. آقای سجادپور ۴ سال قبل به من گفت که موضوع حل شده است و پیشنهاد من این بود که این فیلم را به یک سوم قیمت بخرند تا من بدهی‌هایم را بپردازم. من را سه سال دواندند و بعد آقای شمقدری گفت که فیلم را نمی‌خریم. من گفتم در کنار آن همه هزینه های موجود، این فیلم را هم برای آرشیو خریداری کنید، اما نپذیرفتند.

وی در ادامه افزود:  بعد آمدم و فیلم «گل یا پوچ» را ساختم و با استفاده از بازیگران غیرحرفه ای کار را شروع کردم با این قول و قرار که اگر فیلم فروش کرد، یک برابر و نیم به شما دستمزد می دهم و اگر غیر از این شد هم که هیچ! از آنجا که این دولت بر خلاف دولت قبلی که رسما می گفتند نه و تکلیف را معلوم می کنند، بی اساس و بی پایه بله می گویند و فیلمساز را سر می دوانند، باز هم سرگردان شدم. گفتند به من مجوز اکران می دهند که محقق شد، اما هرگز فرصت نمایش را فراهم نکردند.

جلیلی گفت: بعد تصمیم گرفتم با میراث فرهنگی کار کنم ، اما باز کار منتفی شد. آمدم و با موسسه رسانه های تصویری یک کار ساده گرفتم، آن را هم با صرف هزینه هایی آماده کردم و به مرحله فیلمبرداری که رسید، مدیر عوض شد و در دوره آقای عباسیان، او با اتکا به ترفند زیرکانه ای به من گفت تو بنویس من بدهکارم و ما مشکل تو را حل می کنیم. بعد گفتند از کجا معلوم ما پول بدهیم و تو کار را انجام دهی؟ گفتم هنرمندی که برای ۵۰ میلیون ، دست به فرار می زند، همان بهتر که فرار کند.

کارگردان «یک داستان واقعی» گفت: به این شکل آنجا هم بدهکار شدم. البته بدقولی هایی از جانب من صورت گرفت که برای آن هم دلایلی دارم. در حال حاضر مشغول نوشتن فیلمنامه ای هستم و فکر می کنم ناچارم با هزینه ژاپنی ها فیلم را بسازم، شرایط به نحوی است که من توانایی مالی برای ترجمه این فیلمنامه و ارسال آن به ژاپن را هم ندارم.

این سینماگر گفت: در ماههای اخیر چیزی نمانده بود گاز منزل من قطع شود و وقتی آن را پرداخت کردم همسرم با من تماس گرفت که بیا و ببین دارند کنتور برق را از جا می‌کنند! می خواهم بگویم در تامین مخارج زندگی خودم هم وا مانده ام. همسرم به من می گوید برو مسافرکشی کن تا این زندگی بگذرد! این در حالی است که به من انگ می زنند که شما جشنواره ای ساز و مزدور و … هستید.

جلیلی در بخش دیگری از سخنانش گفت: قصد داشتم نامه ای بنویسم و این موضوعات را عنوان کنم. کسانی به من گفتند افراد مسوول فعلی دارند می روند و فایده ندارد، اما من معتقدم به عنوان یک فیلمساز مستقل فرزند انقلاب باید حرف خود را بزنم. من ۵۳ جایزه جهانی گرفته ام و نه علیه جریانی هستم و نه همراه با دسته ای، اگر فیلم هایم را به یک شبکه جهانی بفروشم من را توبیخ می کنند.

این فیلمساز ادامه داد: امروز نه به من مجوز ساخت می دهند و نه فرصت اکران.«گل یا پوچ» در میان ساخته های من، تنها فیلمی بود که به نظرم می توانست اکران خوبی داشته باشد و من آن را ۱۴ میلیون به موسسه رسانه های تصویری فروختم که حتی مسوول مالی این موسسه متعجب شده بود.

ابوالفضل جلیلی در خاتمه گفت: آیا در میان وام های کلان و جوایز مختلف سینما مجالی برای کمک کردن به فیلمسازانی مثل من نیست؟ پیش از عید هدیه ای به سینماگران اهدا شد و من تنها کسی بودم که آن را قبول نکردم و گفتم من کار می‌خواهم ، نه کادو. جالب است بدانید جزو اقشار پردرآمد جامعه هم تقسیم بندی شده ام و یارانه به خانواده من تعلق نمی‌گیرد!