به گزارش سوره سینما، «با آغاز به کار گروه هنر و تجربه امکانی فراهم شد تا فیلم‌هایی که سال‌ها به‌دلایل مختلف گوشه کمد خاک می‌خوردند، روی پرده نقره‌ای نمایش داده شوند.» ؛ این ها سخنانی است که امیرحسین علم الهدی رییس شورای سیاست‌گذاری گروه هنر و تجربه در پاسخ به اینکه چرا گروه هنر و تجربه فیلم توقیفی مثل «باز هم سیب داری» را پخش کرده است منتشر کرده بود.

اما به نظر می رسد امیرحسین علم الهدی متخصص دور زدن واژه هاست وگرنه مشخص است فیلم خاک خورده درون کمد، همان فیلم توقیفی است که نامش عوض شده است.او در جایی دیگر هم در مورد فیلم« باز هم سیب داری» گفته بود: «این فیلم، در دولت نهم و زمان ریاست آقای احمدی‌نژاد پروانه نمایش گرفته است، اما متاسفانه سینماداران به‌دلیل نبود امکانات مالی با اکران این‌گونه فیلم‌ها مخالفت کردند.»

«باز هم سیب داری»، فیلمی با فضای سورئال و اقتباسی از داستان‌های قدیمی ایرانی که موضوع آن روایتی نمادین از سرنوشت قومی است که تحت سلطه گروهی به نام «داسداران» قرار دارند.

استفاده از واژه «داسدار» در فیلم به نحوی است که هر مخاطب منصفی می تواند بفهمد که این فیلم نمادین چه مقصودی داشته است .حتی با خوشبینی صد در صدی هم نمی شود از کنایه های سیاسی کارگردان چشم پوشید و تاکید بر این نکته که این فیلم هیچ مصداق واقعی ندارد خنده تمسخر آمیزی را بر لب هر بیننده ای می نشاند. حال آنکه خود بایرام فضلی، به عنوان کارگردان نیز  برداشت سیاسی از اثر را منکر نشده است. اما اینکه علم الهدی با وجود این مضامین دلیل توقیف ده ساله فیلم را نبود امکانات مالی می داند به همان تخصص دور زدن علم الهدی بر می گردد.

علم الهدی اما به واسطه پشتوانه ی دولتی هنر و تجربه، بعد از اکران آن فیلم از نمایش فیلم های مساله دار کوتاه نیامد تا فیلمسازانی که خودشان هم دغدغه اکران داخلی نداشتند و صرفا برای جشنواره خارجی سفارش می پذیرفتند با برپایی چنین محافلی غافلگیر شوند.

 *جابجایی اکران فیلم های تجربی با اکران فیلم های توقیفی

با نگاهی گذرا به تلاش های علم الهدی برای اکران فیلم های مساله دار در گروه هنر و تجربه مانند نمایش آثاری مثا فیلم «گس» گاهی این گونه بنظر می رسد که می توان دریافت مانیفست هنری این گروه از یک پوسته ی ظاهری فراتر نمی رود و مساله اکران فیلم های مساله دار لابلای پز ظاهرا هنری یک دغدغه مهم از سوی این گروه است . بر همین اساس ادعای اکران فیلم های تجربی با مخاطب خاص با واقعیت ایجاد فضای اکران فیلم های مساله دار جابجا شده است.

اگر هم هنر و تجربه مدعی است که اساسا فیلم های هنر و تجربه محتوای مناسبی ندارند، سوالی مطرح می شود که چرا باید چنین بستری برای اکران این آثار فراهم شود؟

خواب تلخی که بعد از ده سال با هنر و تجربه احیا شد

هنر و تجربه، اگر چه در تجربه اکران فیلم های توقیفی مانند خانه پدری، تلاش هایش به نتیجه نرسید اما با چنین فضاسازی هایی توانست فیلمی مثل «خواب تلخ» که دوازده سال از توقیفش می گذشت را روی پرده بکشاند تا عملا فراخوانی برای نمایش فیلم های مساله دار بعدی را صادر کند.

جالب اینجاست با مرور تلاش های رئیس شورای سیاست‌گذاری گروه هنر و تجربه نمی شود معنی پایبندی به قانون مصوب وزارت ارشاد را فهمید، چهارچوبی که خود درباره آن می گوید: « قانون جایگاه وزارت ارشاد را مشخص کرده و هر پروانه‌ای که از این جایگاه صادر شد باید به رسمیت شناخته شود» اما هنر و تجربه خود مقابل آن می ایستد و حکم جدید صادر می کند.

این بلاتکلیفی در گفتار و عمل علم الهدی نه تنها نشان از عدم اعتقاد او به قانون است بلکه نشان می­دهد تفکرات او پی بر کرسی نشاندن دغدغه های شخصی و سیاسی اوست.

فرار از توقیف ۶ ساله، باز هم هنر و تجربه

اکران دونده زمین که این روزها محتوای آن هم بحث بر انگیز شده است، از دیگر اقدامات خارج از چهارچوب هنر و تجربه است .

فیلمی که از لحاظ محتوایی یک نگاه ضد ملی دارد و دلیل اصلی توقیف ۶ سال پیش آن ، مسائل سیاسی نیست اما این مدیر سینمایی باز هم ترجیح داده است که به قیمت مقابل مردم قرار گرفتن آن را اکران کند. برای همین موضوع است که فراستی واژه ای بهتر از «دیاثت فرهنگی» پیدا نکرده بود تا عمق معنا را انتقال دهد. سخنی که واکنش علم الهدی را نیز برانگیخت و او را به هلاکت و بدنامی میان مردم متهم کرد.

دونده زمین روایت دونده ژاپنی سرطانی است که قصد دارد دور دنیا را بدود و در مسیر سفر خود، به یک دهکده ایرانی می رسد. اهالی این دهکده اما دچار نوعی فراموشی و خوابزدگی و عادات عجیب و غریب هستند. ظاهرا زندگی در این دهکده مرده و همه چیز به خواب یا خوابزدگی عمیقی فرو رفته است. اما دونده ی ژاپنی که خود در آستانه مرگ است، با کمک کودکان این روستا سعی می کند تا دوباره سرزندگی را برای این دیار به ارمغان بیاورد تا شاید آنان والدین خواب زده خود را بیدار کنند.

دو فیلم مساله دار دیگر در صف اکران توقیفی ها!

اما با وجود انتقادات مضمونی به این فیلم ها چهارچوب شکنی محتوایی آنها، علم الهدی شمشیر را در مواجه با این مسائل از رو بسته است و برای رسیدن به مقصود سیاسی خود مصمم است چرا که این روزها او در تلاش است تا دو  فیلم هنجارشکن دیگر را روی پرده بفرستد، یکی فیلمی با نام «این یک رویاست»  به کارگردانی محمود غفاری و دیگری فیلم فرانسوی کاهانی با نام «وقت داریم حالا» .

فیلم هایی که به واسطه همان کلیشه های جشنواره پسند، توفیقاتی داشته اند و به همین سبب هم ساخته شده اند بر اساس سابقه هنر و تجربه دل به اکران های داخلی نیز بسته اند.

 وزیری که بابت پنجاه کیلو آلبالو شرمنده است برای اکران فیلم های توقیفی چه کرده است؟

امیر حسین علم الهدی با این اقدامات نشان داده است، صراحت رفتار او در بیان آنچه که میخواهد بیشتر از گذشته علنی شده است، به نحوی که دیگر حاضر نیست حداقل چهارچوب ها را در پذیرش آثار قبول نماید. اما سوال اینجاست چرا وزیر ارشادی که نسبت به اکران فیلم مثل پنجاه کیلو آلبالو«شرمنده» است در مقابل این موضع گیری های ضد چهارچوب علم الهدی واکنش نشان نمی دهد و فضا را برای اکران توقیف شده برای او باز گذاشته است؟

منبع: نسیم آنلاین