اگر از تغییر نام  پی در پی این سریال تا رسیدن به نام «پادری» بگذریم سری دوم این سریال دو تغییر مهم داشته است. تهیه کنندگی کار را که در سری نخست زینب تقوایی انجام داده بود به سید محمود رضوی سپرده اند و نویسندگی سریال نیز از برزو نیک نژاد به کورش نریمانی تغییر کرده است.

مشخص است که لطیفی تمام تلاش خود را انجام داده تا یک قصه جذاب را روایت کند و صحنه های شادی را برای مخاطبین به وجود آورد اما اساس یک اثر نمایشی قصه و داستان است. قصه ای که در سریال با خرده پیرنگ های متعدد بیننده را علاقه مند به تماشای قسمت های آینده می کند و او مجاب می شود که ادامه سریال را ببیند.

از نمونه های به تکرار افتادن این سریال می توان به سکانس بازداشت نصرت و فیروز و اتفاقات درون بازداشگاه اشاره کردند. جایی که دیالوگ ها و حتی میزانس عیناً تکرار همان سکانس های دودکش ۱ بود و همین نشان می دهد که کمترین خلاقیتی در متن جدید اتفاق نیفتاده است.

این سریال نه همچون سری نخست خود توانست آمپاس این خانواده را دغدغه و نگرانی مخاطب کند و نه حداقل شوقی برای دیدن سریال در ما به وجود آورد. مسئله ای که بیش از هر چیز برای ما که امیدوار به اتفاقی شبیه به پایتخت بودیم تلخ است.

«پادری» هم برای کارگردان و هم برای تهیه کننده یک عقب گرد جدی به حساب می آید. لطیفی به عنوان فیلمساز موفقی که آثار پر مخاطب فراوانی ساخته  و در مناسبت های مختلف آثار ارزشمندی همچون «صاحبدلان» را به مخاطب عرضه کرده باید با احتیاط بیشتری سراغ بعضی از متن ها برود. همچنین سید محمود رضوی که در «پرده نشین» نشان داد سریال خوب ساختن را بلد است و متن قوی را تشخیص می دهد و مخاطب را به خوبی می شناسد نباید زیر بار ساختن چنین فیلمنامه ضعیفی می رفت.

این ماجرا یک بار دیگر اهمیت فیلمنامه را برای همه آشکار کرد. برخلاف تصور که گمان می کنند بازیگران طنز را در صحنه بریزید خود به خود صحنه های خنده داری حاصل می شود «پادری» ثابت کرد در نبود متن خوب هیچ کاری نمی توان از پیش برد و بازیگر در قاب تلویزیون برای ایجاد موقعیت کمدی دست و پای بی خود می زند.