سوره سینما – مرتضی اسماعیل دوست : بهترین فیلم جشنواره سی و پنجم فیلم فجر- تاکنون- را فیلمساز بهترین فیلم دوره پیش ساخته است. «ماجرای نیمروز» علاوه بر ایجاد شوقی دل انگیز از تماشای یک درام سیاسی ایرانی برای دیگران هم پیام داشت؛ پیامی خارج از شعارگرایی مرسومِ درون فیلم و سویه ای تامل برانگیز در خارج از متن برای بسیاری از فیلمسازانی که اصولا هنر را مقوله ای ساده پنداشته و با وجود بی هنری می خواهند سازی در این عرصه بنوازند! در واقع تماشای فیلم «ماجرای نیمروز» برای عوامل فیلم «ماه گرفتگی» می تواند درسی باشد از این که ساخت اثر هنری مقوله ای کاملا جدا از بیانیه نویسی سیاسی است و برای فیلمسازانی چون مسعود جعفری جوزانی که با قلعه «پیشکسوت بودن» برای خود حصاری ساخته اند، می تواند درس آموز از این حیث باشد که هنر با خلاقیت سر و کار دارد نه با کسوت! و «پشت دیوار سکوت»؛ علامت سوالی از چرایی بیراهه سازی به جای فیلمسازی است! از سویی تفاوت صداقت نهفته در آثار مهدویان با فیلم هایی چون «ماه گرفتگی» و فیلمسازانی که تظاهر به صداقت می کنند در این است که آن ها از صداقت به عنوان گزینه ای تصنعی برای رسیدن به مقاصد خود بهره برده و با برچسب زدن عناوینی چون «آقازاده» و کنایه به این جناح و آن گروه می خواهند دل هر طیفی را به دست آورده و ماهی خود را بگیرند! اما صداقت پیچشی نهفته در شاکله روایی آثار مهدویان است.

درباره ساختار و مناظر زیبای فیلم «ماجرای نیمروز» می توان در فرصتی به دور از هیاهوی این روزها به تفصیل نوشت و در این فرصت همین بس که عنوان شود ساخته جدید مهدویان جسورانه تر از «ایستاده در غبار»ی است که قهرمانی حقیقی برایمان ساخت. در این جا فیلمساز با کاشت موقعیت هایی باورپذیر از دل اتفاقات تاریخی مخاطب را وارد چرخه ای از زیست پنداری شخصیت های می کند که هر یک هویت دارند و عینی هستند و با زبان سینما می توانند به راحتی با مخاطب حرف بزنند. تصاویر نگاتیو و دوربینی هدفمند و اجرایی خلاقانه از کارگردانی در کنار تدوینی هوشیارانه و طراحی صحنه ای که نزدیک به ۲ ساعت ما را از دهه ۹۰ به قلب اتفاقات ۳۰ سال پیش می برد، نشان از اثری دارد که سینما را امری جدی می پندارد و مقدس. فیلمی که هم می تواند برای دوستداران سینمای نابِ تعقیب و گریز دلنشین باشد و هم برای مخاطبانی که به دنبال ردپای وقایع از دریچه تصاویر هستند؛ از ۳۰ خرداد تا ۱۹ بهمن جایی که دقایق هم برای نمایاندن مستندگونگی اثر برای فیلمساز اعتبار دارد هنگامی که به نقش در می آید: «۲:۳۵ شب»! فضاسازی قابل توجه فیلم ستایش آمیز است و بازنمایی درونگاه شخصیت هایی که همانند آثار دیگر دور نیستند از نگاهی باورپذیر و می توان از پشت قاب عریض سینما لمس شان کرد که از جمله آن ها کاراکتر «کمال» با بازی درخشان هادی حجازی فر است که هنگامی که از قله های جبهه به سرپرستی تیم عملیات گروه ضربت دعوت می شود، با خود و جنس بازی متفاوتش لحنی کمیک به اثر اضافه می سازد و گویی دیگر با موقعیتی گروتسگ طرف هستیم که از سویی بحران ها را پیش رویمان قرار می دهد و از سویی لحن طنازانه ای از جنس شخصیت بی خیالی می سازد که در بحبوحه عملیات به دنبال شکستن تخمه آفتابگردان است! و مهدویان با صداقت و دانشی توامان در پرداخت به وجوه رفتاری «کمال» موجب ایجاد یکی از دوست داشتنی ترین شخصیت سینمای ایران می شود. شخصیتی که در عین این که بی خیال نشان می دهد، بسیار دغدغه دارد و در عین این که عصبی است چنان در آغوش می گیرد کودک دشمن خود را که گویی دایه ای بچه اش را… سال پیش نوشته بودم که نقش آفرینی هادی حجازی فر در فیلم «ایستاده در غبار» سزاوار سیمرغ بود اما بنا به مصلحت! به یکی از بدترین بازی های پرویز پرستویی در فیلم بد «بادیگارد» این جایزه تعلق گرفت و امید است که امسال دیگر مصلحتی در کار نباشد!

مهدویان در فیلم «ماجرای نیمروز» بافتی ظریف از عشق را هم از مواجهه شخصیت های «حامد» و «فریده» می سازد و به اندازه و به شکلی زیر پوستی همچون نگاه طنازانه اثر ما را درگیر این می سازد که در چه شرایطی این دو عاشق و معشوقِ دیروز و رقیب فکری و سیاسی امروز در نهایت با هم برخورد خواهند کرد! اگر تا دیروز «ماجرای نیمروز» برای دوستداران سینما یادآور وسترن دیدنی فرد زینه مان بود حالا مهدویان ماجرایی از دل نگاتیو برایمان ساخته که نه نیم روزی از جشنواره فیلم فجر بلکه روزها با ما است.