کارگردان فیلم سینمایی «آفتاب، مهتاب، زمین» حضور این فیلم در جشنواره فجر را فرصتی برای دیده شدن آن دانست.
�
سوره سینما- علی قوی‌تن امسال با «آفتاب، مهتاب، زمین» در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد، این فیلم تجربه ای تازه در کارنامه این فیلمساز است. در این گفتگو قوی‌تن درباره ویژگی‌های فیلمش صحبت کرده است.

«آفتاب، مهتاب، زمین» درباره چیست و روند کلی ساخت آن چطور بود؟

علی قوی‌تن: «آفتاب، مهتاب، زمین» یک فیلم اجتماعی، فرهنگی با درون‌مایه‌ای دینی است. قصه فیلم در یکی از روستاهای خراسان رضوی فیلمبرداری شده است. به مدت سه و بیست روز فیلمبرداری داشتیم. فیلم کاملا در بخش خصوصی ساخته شده و از حمایت نهادی برخوردار نبوده است. تمام بازیگران فیلم آدم‌های بومی همان منطقه هستند. از این منظر سختی‌های زیادی داشتیم.

قصه فیلمتان درباره چیست?

درباره یک روحانی که چند قطعه زمین در روستایی در استان خراسان رضوی به او به ارث می‌رسد. به آنجا می‌رود و مراوده او با مردمانی صمیمی و زحمتکش قصه فیلم را رقم می‌زند. به نوی هم او از مردم تأثیر می‌پذیرد و هم مردم از او.

پیش‌بینی می‌کردید که فیلم به بخش مسابقه راه پیدا کند؟

پیش‌بینی می‌کردم که فیلم ‌به بخش مسابقه راه پیدا کند. به هر حال هر جشنواره ملاک و معیار مشخصی از جمله تکنیک و کیفیت فنی و محتوایی را برای حضور فیلم در بخش رقابتی در نظر دارد که فکر می‌کنم فیلم من این مشخصات را داشته باشد و به هر حال هیئت انتخاب هم وقتی یک فیلم را با کیفیت ارزیابی می‌کند، فیلم به بخش مسابقه راه پیدا می‌کند. من برای این فیلم خیلی زحمت کشیدم و گروه متحمل زحمات بسیاری برای تولید یک فیلم فرهنگی شد و امیدوارم که در جشنواره نتیجه زحمات را بگیریم.

تجربه کار با نابازیگر را داشتید؟

بله در فیلم‌های قبلی‌ام این تجربه را داشتم. در این فیلم با مردمانی صمیمی رو به رو بودیم ولی به هر حال نمی‌توانستیم از آنها انتظار داشته باشیم کار و زندگی را تعطیل کنند و در خدمت ما باشند. حتی اگر پول کافی هم در اختیارشان می‌گذاشتیم نمی‌توانستند زراعت و کشاورزی را تعطیل کنند و دربست در اختیار فیلم باشند. از این منظر یک تایم طولانی را پیش‌بینی کرده بودیم برای فیلمبرداری. به هر حال ما خود را با آنها هماهنگ می‌کردیم.

چقدر به این مسئله فکر کردید که فیلم شما آداب و فرهنگ یک منطقه‌ بومی را نیز ثبت خواهد کرد و از این منظر هم با ارزش است؟

دقیقا به این وجه از فیلم هم فکر کردم و اتفاقا تصمیم دارم که در فیلم‌های بعدی هم به سراغ نقاط دیگری از جغرافیای کشورمان بروم و قصه‌ای را در آن مناطق به تصویر بکشم. چیز عجیبی که در این فیلم و در این روستا به آن برخوردم این بود که هر وسیله باارزش و گرانقیمتی را جایی جا می‌گذاشتیم مردم برایمان می‌آوردند. این اتفاق برای من خیلی جالب توجه بود. من ۲ماه سفر کردم و مناطق زیادی را دیدم تا این روستا را انتخاب کردم.

چرا رفتید سراغ استان خراسان و فیلم را با نابازیگران و مردم بومی یک منطقه ساختید؟

من بعد از «نسکافه داغ داغ» که مرحوم خسرو شکیبایی در آن ایفای نقش می‌کرد تصمیم گرفتم سینمای خودم و دغدغه‌هایی که از ابتدا من را وارد سینمای حرفه‌ای کرد دنبال کنم. سه سال فیلم نساختم. سال گذشته فیلم «پرواز بادباک‌ها» را در مسیر سینمای مورد علاقه‌ام ساختم و این فیلم در ۴ جشنواره بین‌المللی حضور یافت. رفتن به سراغ قصه‌ای که در یک منطقه بومی اتفاق می‌افتد در راستای همان سینمای مدنظرم است. معمولا این سینما مورد توجه تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار قرار نمی‌گیرد به همین دلیل ترجیح دادم تمام سختی‌ها را تحمل کنم ولی فیلمی بسازم که به موضوع آن تعلق‌خاطر داشته باشم. سعی کردم در این مسیر کاملا مستقل عمل کنم.

رقابت فیلم‌ها را در جشنواره امسال چطور پیش‌بینی می‌کنید؟

امسال گرچه کارگردانان پیشکسوت و صاحب‌سبک در جشنواره حضور ندارند اما شنیده‌ها حاکی از آن است که فیلم‌های خوب و با کیفیتی در جشنواره خواهیم دید و فکر می‌کنم رقابت سنگینی را در پیش داشته باشیم. حدس می‌زنم فیلم بتواند جوایزی را هم کسب کند. از طرفی اعمال نظر گروه‌های مختلف بر نظر داوران را هم نباید از نظر دور داشت. بحث سلیقه هم مطرح است. اعمال نظرهای سیاسی هم نتیجه رقابت را تحت تأثیر قرار می‌دهد. از طرفی می‌توانم قانع باشم به اینکه فیلم من به خاطر دارا بودن کیفیت مطلوب در جشنواره و در بخش مسابقه پذیرفته شده و همین می‌تواند برای من کافی باشد.