سوره سینما – فهیمه زارعی : به تازگی روز ملی فناوری هسته‌ای را پشت سر گذاشتیم و نمایشگاهی هم در سالن اجلاس سران برپا شده که بسیاری از شخصیت های سیاسی، فرهنگی و حتی، سینمایی از آن بازدید کرده اند. بد نیست با این بهانه نگاهی داشته باشیم به نسبت سینمای ایران با موضوع هسته ای و ترور دانشمندان هسته ای.

موضوع ترور و تروریسم در سینمای جهان از جمله موضوعات جذاب و پرمخاطب است که در ژانر سینمای جنایی، سیاسی و اکشن قرار می گیرد و علاقمندان پروپاقرص بی شماری دارد. سینمای هالیوود و در مقاطعی سینمای روسیه و اروپای شرقی به این موضوع پرداخته اند و تعدادی از این دست آثار را همگی در زمان هایی از طریق تلویزیون هم هر از گاهی می بینیم.

در سینمای ایران اگرچه به موضوع ترور به کرات پرداخته شده ولی به جز چند اثر معدود از جمله فیلم های «بادیگارد»، «سیانور» و «ماجرای نیمروز» شاهد فیلم های ماندگاری نبوده و نیستیم. و در حوزه دانشمندان هسته ای هم یکی دو فیلم و یکی دو مجموعه تلویزیونی متوسط بیشتر کار نشده است.

در این میان، به صورت مشخص آثاری که به ترور دانشمندان هسته ای ما مرتبط باشد هم یکی دو تایی بیشتر نیست. تازه، همین آثار هم چندان قابل اعتنا نیستند.

ارج نهادن به نقش و جایگاه ممتاز شهدای جهاد علمی و بسترسازی برای شناخت ابعاد شخصیتی و تفکرات ارزشمند این عزیزان و نخبگان به نسل‌های جوان و نوجوان،  پاسداشت مجاهدت‌های شهدای شاخص جهاد علمی، در راه پیشرفت و استقلال کشور و تبیین مقام علمی و معنوی این شهدا نیازی است جدی برای الگو سازی و معرفی اسطوره به نسل های جوان و نوجوان کشور.

ما با نوعی جریان جنگ خاموش غربی‌ها و استکبار جهانی در راستای«نخبه کشی» و تخریب و تضعیف دانش هسته‌ای ایران، جهان اسلام و ملل مستقل مواجه هستیم. جریانی که بطور قطع، با ده ها برجام هم قابل اغماض و فراموشی نیست و نخواهد بود.

ترور دانشمندان و چهره‌های علمی و هسته ای متأسفانه در مقیاس وسیعی در جهان اسلام و کشورهای در حال توسعه رخ داده و همچنان، در حال وقوع است، به نظر می‌رسد شبکه‌های جاسوسی و امنیتی با هدایت غربی‌ها و صهیونیست ها سناریویی را در این راستا در دستور کار دارند که این فقط، مربوط به ایران هم نیست؛ اگرچه تمرکز بیشتر و سرمایه‌گذاری گسترده‌تر و آشکارتری علیه کشور ما دارند.

می توان به ترور دانشمندان بسیاری در کشورهای جهان اسلام اشاره کرد. برای روشن‌تر شدن اذهان به چند مورد قربانیان ترورهای خاموش در سال های اخیراشاره می کنیم: شهیددکترمجید شهریاری، شهیداستاد مسعود علیمحمدی، شهیدسردارحسن طهرانی مقدم، شهیددکترمصطفی احمدی روشن وشهید دکترداریوش رضایی نژاد از ایران؛ دکتررمال حسن رمال از دانشمندان هسته‌ای و از خانواده شیعی در جنوب لبنان، دکترودیع جرجیس دانشمند هسته ای و مسلمان از مصر، پروفسورسمیر نجیب از دانشمندان برجسته علوم هسته‌ای مصر، علی مصطفی مشرفه ازمصر، یحیی المشد اتم شناس و دانشمند هسته‌ای، سعید بدیر و دکترسمیره موسی از مصر، احمد فلیفل دانشمند جوان هسته‌ای  فلسطینی تبار،عادل الشویخ از دانشمندان هسته‌ای عراقی، مجیدحسین علی دانشمند هسته‌ای و موشکی عراقی، دکترعلی حسین کامل از استادان دانشگاه در رشته فیزیک از عراق، دکتر طالب ابراهیم الظاهر فیزیکدان از عراق، دکتر ماجدالجنابی دانشمند هسته‌ای عراق، اوس عبدالکریم خلیل مهندس شیمی از سوریه، نایل الدخیل مهندس علوم هسته ای از سوریه، مهندس نبیل ابراهیم زغیب مغز متفکر برنامه موشکی سوریه و…ده‌ها دانشمند و اندیشمند و فیزیک‌دان و مهندس شیمی در کشورهای مختلف در حال توسعه که همگی در چند ساله اخیر ترور شده‌اند.

غفلت سینِما و تلویزیون ازحوزه شهدای ترور و به صورت امروزی‌تر، از شهدای جهاد علمی و ترور دانشمندان هسته ای درکنار توجه و تمرکز افراطی به بسیاری از موضوعات و مضامین پیش پا افتاده اجتماعی و نادیده گرفتن مهم‌ترین رویدادها و اتفاقات تاریخی، اجتماعی، سیاسی و علمی از جمله: شهدای هسته ای آسیبی جدی است.

واقعا، شایسته نبود با توجه به ابعاد گسترده و تاثیرات ترور دانشمندان هسته ای و علمی فضا و بودجه جداگانه ای برای پرداخت و توجه سینمایی به این سرمایه های ملی صورت می گرفت؟ آیا ترور اندیشمندان و دانشمندان علمی و چهره های تاثیرگذار تاریخ معاصر در شمار آثار فاخر تعریف نمی‌شوند؟ آیا روایت زندگی دانشمندان جوان هسته‌ای کشور و تصویر فراز و فرودهای فرایند پویایی توسعه در ایران بعد از انقلاب اسلامی در این گستره نمی‌گنجد؟ این در حالی است که متأسفانه این نوع نگاه حتی در مجموعه تولیدات غیرفاخر سینما و تلویزیون کشور نیز نادیده گرفته شده است. درحالی که بخش عظیمی از سرمایه‌گذاری‌هاو برنامه‌ریزی تولیدات سینمایی و تصویری درغرب – آمریکا و اروپا – در زمینه تروریسم است و اغلب هم می‌کوشند مسلمانان را تروریست بخوانند هنرمندان ما از این موضوع و موضع غافل ماندند و بیشتر از آن‌ها، مدیران فرهنگی و سینمایی ما در این زمینه غفلت داشته‌اند و حتی، این انتظار از مجلس شورای اسلامی هم می رفت که در تخصیص اعتبارات واقعی و مشخص برای این حوزه ها اقدام ملموس تری می کردند.

چرا نباید ساخت آثاری تاریخی، سیاسی و اجتماعی در باره شهدای هسته‌ای در ردیف آثار فاخر سینمایی و تلویزیونی تعریف گردد و توسط گروهی از پژوهشگران و نویسندگان به صورت هدفمند و عمیق به این موضوع نگاه شود؟

اساساً سینمای سیاسی ایران با این موضوع می‌تواند رونق پیدا کند و رسالتش را در ثبت و روایت گوشه‌هایی از تاریخ معاصر و تاریخ پرتلاطم و پر فراز و نشیب معاصر محقق نماید