بازیگر فیلم سینمایی «آقای الف» از نبود امکانات مناسب برای اکران این فیلم گلایه کرد.

سوره سینما، سارا سپاسیان: پوریا پورسرخ این روزها با «آقای الف» به کارگردانی علی عطشانی روی پرده سینماها است و اولین بار است که بدون یک عینک سنگین و ویژه نمی توان او و همبازی هایش را تماشا کرد. پیشنهاد همکاری در اولین فیلم سه بعدی ایران، شاید در کارنامه هر بازیگری یک موقعیت ویژه باشد که کسی نتواند آن را رد کند، ضمن اینکه آقای الف، شخصیت اصلی این فیلم در سراسر قصه حضور پررنگی دارد.

به خاطر سه بعدی بودن فیلم آقای عطشانی، پذیرفتید که «آقای الف» باشید؟

پوریا پورسرخ: چرا که نه؟ «آقای الف» اولین تجربه سه بعدی ایران بود و من به شرکت در آن مشتاق بودم . با این حال، هر فرد بی تجربه و نا آگاهی هم می تواند بفهمد که تولید این فیلم برای نخستین بار در کشور ما، قطعا با آزمون و خطاهای بسیاری همراه است و می دانستم که قرار نیست رخدادهای خارق العاده ای در انتظار این فیلم باشد، اما من فیلم آقای عطشانی را به خاطر اولین بودن، دوست داشتم و با وجود کم و کاستی های موجود، از این همکاری خوشحالم.

پس نواقص کار را هم قبول دارید.

بله به لحاظ فیلمنامه مشکلاتی هست، اما مهم این است که جنبه سه بعدی کار خیلی خوب در آمد. باید بگویم جای چنین فیلمی در سینمای ایران خالی بود.

بازیگری یک فیلم سه بعدی به لحاظ تکنیکی با یک فیلم غیر سه بعدی تفاوت دارد؟

ویژگی های متمایز کننده در تولید یک فیلم سه بعدی بیشتر به پشت دوربین مربوط می شود، کارهایی مثل تنظیم رنگ و … . گروه های فیلمبرداری و صدابرداری هم در مراتب بعدی بار کار را بر دوش می کشند و البته بچه های نورپرداز هم مسوولیت ویژه تری در یک فیلم سه بعدی دارند، چون این فیلم نور بیشتری می طلبد. همینطور برای صدابرداری چنین شرایطی حاکم است. در مورد بازی اما، باید بگویم بازیگر مسوولیت خاصی ندارد و تنها حرکات او باید کمی کنترل شده تر باشد، به خصوص در پلان هایی که قرار است یک شیء به صورت تماشاچی نزدیک شود.

در این فیلم یک فضای سوررئال را برای اولین بار تجربه کردید؟

پیشتر چنین تجربه ای نداشتم، اما با توجه به اینکه قصه، گریزهایی هم به طنز می زد و من قبلا سابقه حضور در آن فضا را داشتم، تعادل در کار ایجاد می شد و نیازی نبود من به عنوان یک بازیگر انرژی ویژه ای برای در آمدن جنبه فانتزی فیلم بگذارم. ضمن اینکه من کار طنز را هم خیلی دوست دارم.

شما در این فیلم به معنای واقعی کلمه یک نقش اول بودید، چون می توان گفت در تمام سکانس ها حضور دارید. این موضوع برایتان مهم بود؟

در مقوله انرژی گذاشتن، بله اما به طور کلی موقع خواندن فیلمنامه چندان به کوتاه و بلندی نقش فکر نمی کنم. برای این کار من تنها یک تام دو ساعته آف داشتم. یعنی با گروه فیلمبرداری می آمدم و با گروه فیلمبرداری می رفتم. این شرایط کار را سخت می کند و انرژی زیادی می طلبد، اما باید بگویم قلبا به آن نخ تسبیح اعتقاد دارم که همه چیز را به هم ربط می دهد و معتقدم در یک کار گروهی مثل فیلمسازی همه دارای جایگاه و اهمیت هستند.

به عنوان کسی که یک دهه از فعالیت حرفه ای او می گذرد، بفرمایید گام اول ایران در تولید فیلم سه بعدی را چطور ارزیابی می کنید؟ آینده خوبی در این زمینه منتظر ماست؟

البته هنوز یک دهه نشده و هفت، هشت سال است که دارم بازی می کنم. در جواب سوال تان باید بگویم در سفرهای خارج از کشور پیش آمده فرهنگ هایی را مشاهده می کنم که قدمت آنها به اندازه یک خانه در مرکز شهر تهران ما هم نیست، اما آنان به جدیدترین امکانات روز دنیا دسترسی دارند و راستش را بخواهید گاهی حسودی ام شده است. لیاقت مردم ما و فرهنگ سرزمینی که دارند در آن زندگی می کنند، خیلی بیشتر از مردم آنجاست. تنها حمایتی که از اولین فیلم سه بعدی ایران انجام دادند آوردن چند عینک سه بعدی به ایران بود که آن هم به خاطر اینکه ما تحریم بودیم، با اما و اگرهای زیادی همراه بود. خیلی از مدیران محترم تنها هنگام افتتاحیه ها رخ می نمایند و حمایت هایشان در حد حرف باقی می ماند. در مقابل وقتی فیلمی تولید می شود که به دیدگاه های آنان نزدیک است، بارها سر صحنه فیلمبرداری حاضر می شوند و … برای تولید «آقای الف» دوستان ما بودند که به ما سر زدند. کسانی مثل هادی ساعی و علی کریمی. جالب اینجاست زحمت ما که تمام می شود، آنان هستند که شروع به سخنرانی می کنند.