سوره سینما – تینا جلالی : سی و پنجمین جشنواره جهانی فیلم فجر هم درهوای مطبوع و دلپذیر اردیبهشت به ایستگاه پایانی خود رسید؛ این سومین دوره ای بود که این رویداد به صورت مجزا تجربه می شد. دوره ای که قطعا، با آزمون و خطاهای زیادی سپری شد؛ اما استراتژی مناسب و سیاست گذاری این جشنواره با کشف ظرفیت های بالقوه و توسعه مناسبات می تواند آینده  روشن تری را برای آن رقم بزند.

حرف بسیاری است که این جشنواره در ابتدای مسیر آن هم در قد و قواره کوچک بتواند جا پای بسیاری از فستیوال های معتبر و مهم جهانی بگذارد. چهره ای که ما امسال از جشنواره جهانی شاهد بودیم نماد یک وحدت و انسجام میان همه نوع طیف از اهالی سینما بود. انگار سینماگران خود را برگزار کننده، میزبان و متولی  این مراسم می دانستند؛ از بازدید اقشار مختلف تا برگزاری سه بزرگداشت برای عباس کیارستمی و حضور خانواده‌های شهدای مدافع حرم، نمایش نسخه مرمت شده فیلم‌ها همچون «آشوب» کوروساوا، نمایش فیلم های مربوط به بحران در خاورمیانه، برگزاری کلاس‌های دارالفنون و…بخش‌های مختلف این رویداد بین المللی بود.

به گفته جمال ساداتیان اگر بتوانیم فیلمسازان شاخص‌تری را به این رویداد دعوت کنیم رابطه دیپلماسی ما با کشورهای دیگر تقویت می شود؛ یا ابوالحسن داودی معتقد است: با مدیریت و استراتژی درست جشنواره با حمایت نظام پیش می‌رود و فریدون جیرانی می‌گوید: توجه به فیلمسازان جوان اما نخبه جهانی در این جشنواره کاملا مشهود بود.

سیدجمال ساداتیان: جشنواره جهانی باعث گسترش سینمای ایران می‌شود

سیدجمال ساداتیان تهیه کننده سینما گفت: جشنواره ملی فیلم فجر به دلیل اینکه برگزاری آن با دهه فجر مصادف است انتظاراتی که از آن می رود باعث می شود با رویکرد برگزاری خاصی همراه باشد اما در مورد جشنواره جهانی با ابعاد کلانی چون بین المللی این انتظارات کمتر است.

وی با بیان اینکه  وقتی جشنواره ای عنوان بین المللی را یدک می کشد باید ساز و کار جهانی در آن لحاظ شود گفت: قطعا برگزاری جشنواره بین المللی به صورت مجزا برای رشد و تعامل سینمای ایران بسیار مفید است و به رابطه دپلماسی فرهنگی ما خیلی کمک می کند به شرط آنکه فیلم های قدرتمند با کارگردانان اسم و رسم دارتر بیشتری را بتوانیم به این رویداد دعوت کنیم؛ نمایش فیلم های با کیفیت شاخصه مهم برگزاری یک جشنواره است.

ساداتیان ادامه داد: قطعا در دوره های آتی حضور فیلمسازان برجسته و صاحب نام  بیشتری را در این رویداد خواهیم دید؛ همانطور که امسال نسبت به سال گذشته به مراتب بهتر برگزار شد؛ سال های آینده هم این حرکت رو به رشد شتاب بیشتری به خود می گیرد.

این تهیه کننده با بیان اینکه با نفس تفکیک جشنواره ملی از بین المللی کاملا موافقم  گفت: این نکته مهم را در نظر بگیریم برگزاری هرچه بهتر این جشنواره هم روی مراودات سیاسی ما تاثیر می گذارد و آن را استحکام می بخشد و هم به مرور جایزه های که به فیلم ها تعلق می گیرد اعتبار جهانی و گستردگی بیشتری  به خود می گیرد.

ابوالحسن داودی: ژآن میشل فرودون مسیر را اشتباه آمده بود

ابوالحسن داودی کارگردان سینما در خصوص نحوه چگونگی برگزاری این رویداد به سوره سینماگفت: به نظر من فضای گفتمان جشنواره بین المللی نسبت به دو -سه  سال گذشته بازترشده  و امکان ارتباط بین دست اندرکاران  و فیلمسازان داخلی و خارجی بیشتر شکل گرفته؛ در مجموع این فستیوال به لحاظ کیفی نسبت به سال گذشته رشد کاملا آشکاری داشته است.

این فیلمساز ادامه داد: اما آنچه که قطعا خود مسئولین و برگزار کنندکان آن هم به آن واقف هستند اینکه تا رسیدن به جشنواره ای شایسته و طراز اول در حد نام ایران راه زیادی دارند؛ اما نفس برگزاری آن و روح ارتباط جمعی که میان اهالی سینما آفریده می شود قابل تقدیر است.

داودی افزود: یکی از امتیازات بزرگ جشنواره جهانی امسال حضور همه گروهها در این رویداد بین المللی بود؛اینکه جشنواره جهانی متعلق به محفل خاصی نیست و این کاملا آشکارا دیده می شد.

کارگردان فیلم «رخ دیوانه» گفت: به این نکته مهم باید توجه کنیم که در شرایط اجتماعی خاص جامعه مان و  محدودیت ها و قضاوت های مختلفی که سینمای ایران با ابعاد بین المللی خود در داخل با آن مواجه است، برگزارى یک جشنواره استاندارد بین المللى کار دشوارى است. در چنین شرایطی سینمای ایران باید از همه توان و نیروى آحادش بهره بگیرد تا به این استانداردها نزدیک شود. برای اینکه بتوانیم هم مبلغ فرهنگ و آیین کشورمان باشیم و هم سینمای ایران را به دنیا عرضه کنیم باید به استانداردهای جهانی و غیرسیاسى نزدیک شویم.

داودی گفت: جشنواره جهانی اگر بخواهد معیارهای دولتی و یا محفلى  را دنبال کند جلوتر از اینی هست نمی رود؛ اما اگر بخواهد با حفظ اصول فرهنگ  عامه که مورد قبول عموم جامعه است و با استفاده از توان اکثریت اهالی سینما می تواند چهره بین المللی شایسته ای از ایران و سینمای ایران به دنیا عرضه کند.

وی افزود: با مدیریت و استراتژی  درست و به جا که نه شیپور اپوزیسون  باشد و نه با بوق و  بلندگوی عده ای خاص  شود، جشنواره خواهد توانست مورد حمایت نظام هم باشد و به آن رده ای که شایسته اش هم هست خواهد رسید.

این فیلمساز در خصوص صحبت های ژآن میشل فرودون و علاقه  میهمانان خارجی به دیدن فیلم های ایرانی گفت: به نظر من آقای ژآن میشل فرودون آدرس این جشنواره را اشتباهی آمدند؛چرا که در تمام دنیا جشنواره های بین المللی بر اساس رویکردی که دارند تعداد معین و اندکى از فیلم های کشور خودشان را به عنوان نماینده، و مابقی را از فیلم های دیگر کشورهای دنیا نمایش می دهند. تعریف درست یک جشنواره بین المللی این است که از فیلم های تمام دنیا باید نمایش بیشتری داشته باشد تا کشور خود. البته جشنواره در سال هاى آینده و در برنامه هاى جنبى مى تواند مرورى هم بر آثار شاخص سینماى ایران داشته باشد.

داوودی با خنده گفت: ظاهراً امسال  آقای ژآن میشل فرودون مسیر را اشتباهی آمدند.

فریدون جیرانی: توجه به فیلمسازان نخبه و جوان در جشنواره جهانی مشهود بود

فریدون جیرانی امسال در کنار فرهاد توحیدی، احمدرضا معتمدی و مهران کاشانی مدرس کلاس های دارالفنون جشنواره جهانی فجر بود؛ او در خصوص چگونگی برگزاری این رویداد مهم بین المللی گفت: از سال گذشته شاهدیم که جشنواره بین المللی در شکل فعلی و جدید توسط گروهی از منتقدین و متخصصین سینما برگزار می شود با مدیریت یک کارگردان که به هرحال علاقمند به سینمای هنری و مطلوب است.

این کارگردان به صحبت هایش ادامه داد: این جمع از سال گذشته کوشش کرد به این جشنواره جهانی یک جهت و خط  و ربط درست بدهد؛ این رویداد  بخش های مختلفی هم در دل خود طراحی کرده از جمله کلاس های دارالفنون و برگزاری ورک شاپ ها و…تا هویتی برای جشنواره قائل شوند.

وی با اشاره به این مطلب که بخش بین الملل  در سالهای اخیر دردل جشنواره فجر برگزار می شد و هویت خاصی هم نداشت گفت: دست اندرکاران این جشنواره سعی کردند برای این رویداد هویت مستقل دست و پا کنند و این کوشش آنها امسال به بار نشست.

جیرانی توجه به فیلم ها و فیلمسازان نخبه و کشف چهره های سینما درعرصه جهان را مهمترین تلاش و هدف دست اندرکاران این فستیوال دانست و گفت: وقتی وارد این جشنواره می شویم ما با نسل تازه سینماگران جهانی مواجه هستیم تا چهره های قدیمی که نسل ما با آنها بیشتر آشناست. میهمانان این رویداد هم نسل تازه فیلمسازان دنیا هستند، در واقع جشنواره به کشف و شناخت این نسل پرداخته است.

وی افزود: یکی از اتفاقات دیگر و خوب امسال این بود که در کلاس های دارالفنون تعداد شاگردان خارجی ما افزایش پیدا کرد؛ پارسال شاید سه یا چهار نفر از شاگردانم از کشورهای خارجی بودند اما امسال این تعداد به یازده نفر افزایش پیدا کرد که اتفاقا از کشورهای مختلفی چون سوریه، روسیه، کردستان عراق مونیخ، مغولستان گرجستان و تاجیکستان بودند و این نشان می دهند نسل جوان کشورهای دیگر هم مثل جوان های ما فیلم بین هستند.

این فیلمساز افزود: در خلال جلساتی که با فیلمسازان، علاقمندان و دانشجویان سینمای داخل و خارج داشتم به نقطه اشتراکی بین انها رسیدم و آن اینکه همه به یک نوع سینما علاقمند بودند؛ به عنوان نمونه در لابه لای صحبت ها در مورد ایناریتو به اشتراک می رسیدند و یا در مورد بسیاری از فیلمسازان بزرگ کشورهای اروپایی و آمریکایی نقطه نظرات مشترک زیادی داشتند.

جیرانی ادامه داد: صرف نظر از همه امتیازات جشنواره جهانی به نظر من پاشنه آشیل این رویداد فیلم های ایرانی آن است. فیلم هایی که بعد از جشنواره ملی و داخلی به این رویداد می آید فیلم های کهنه ای هستند که علاقمندان به سینما قبلا آنها را دیده اند. به نظر من اگر برای فیلم های ایرانی بخش بین الملل هم فکری شود که فیلم ها نه صرفا برای جشنواره جهانی بلکه فیلم های که محل عبور آن جشنواره جهانی باشد ساخته شود این رویداد را در ابعاد بین المللی تکمیل تر می کند و شکل و تازگی خاصی به آن می دهد.

وی  در بخش دیگری از صحبت با تاکید دوباره براینکه  این جشنواره توسط منتقدینی اداره می شود که عاشق سینمای جدید، تازه و نو هستند و با علاقه خاصی برای کشف سینمای دنیا کوشش می کنند گفت: در بحث اجرا و کیفیت فیلم ها و حضور میهمانان هم توجه به تحریم ها، روابط کشور و سیاست های خارجی ما هم بسیار باید دقت کرد.