ایرج محمدی تهیه کننده باسابقه سینما و تلویزیون با اشاره به فقدان سینمای خانوادگی در ایران در گفت و گو با سوره سینما گفت: داشتن نگاه سلبی به موضوعات و مسائل اجتماعی در سینمای ایران دردی را از جامعه دوا نمی کند و بهتر است نگاه ایجابی جایگزین آن شود که اتفاقا، اتخاذ این رویکرد در فیلمسازی سخت تر است.

محمدی ادامه داد: متاسفانه سینمای ایران، سینمای خانواده نیست و مخاطبان سینماروی ما عمدتا قشر جوان هستند. این درحالی است که حضور همه اعضای خانواده در سینما برای تماشای یک فیلم خواه ناخواه رونق سینما را هم به دنبال خواهد داشت.

وی افزود: شاید در میان حدود ۱۰۰ فیلمی که در طول یک سال ساخته می شود، تنها ۵ فیلم را بتوان دارای فضای خانوادگی از نظر ساختار، تم و موضوع دانست. این فیلم ها، آثاری مناسب همه اعضای خانواده هستند و هر یک از آن ها بعد از دیدنشان حس خوبی دارند.

تهیه کننده سریال «دردسرهای عظیم» با انتقاد از سینما به دلیل عدم ترویج موضوعات خانوادگی ادامه داد: متاسفانه نمی توان لقب خانوادگی بودن را به سینمای ایران اطلاق کرد و همین است که بعضا، با چالش هایی رو به رو می شود. در انتخاب فیلمنامه نیز، تعداد انتخاب های کارگردانان و تهیه کنندگان برای پرداختن به فیلم های خانوادگی محدود است.

محمدی در باره راهکارهای ترویج سینمای خانواده محور در ایران عنوان کرد: به نظر می رسد مسئولان فرهنگی کشور باید به این کمبود و برهوت سینمای خانوادگی در ایران بیشتر توجه کنند. برای این منظور می توان تعاریف و استانداردهای مختلفی را برای سینمای خانواده در نظر گرفت. این سینما می تواند از ژانرهای مختلفی از ملودرام گرفته تا کمدی و فانتزی را دربر بگیرد. باید توجه کرد که اعضای یک خانواده اعضا از سنین مختلف هستند و کافی است تا ذائقه یک خانواده استاندارد را که دست کم دو یا سه نسل را دربر می گیرد، در نظر بگیریم و فیلم هایی متناسب با این ذائقه تولید کنیم.

وی همچنین خاطر نشان کرد: متاسفانه فیلم های سینمایی امروزه یا صرفا کمدی های سطح پایینی هستند که خانواده ها نسبت به همراه کردن فرزندانشان به سینما برای تماشای این آثار ابا دارند. یا این که فیلم هایی اجتماعی را شامل می شوند که از نظر موضوعی و ساختاری مناسب کودکان نیستند. یک فیلم زمانی خانوادگی خواهد بود که مادر خانواده سایر اعضا را ترغیب به تماشای آن کند. یا کودک از والدین خود بخواهد که او را برای دیدن یک فیلم مشخص به سینما ببرند. متاسفانه جای این فیلم های ترغیب کننده در سینما خالی است.

این تهیه کننده با اشاره به اهمیت حمایت مالی و معنوی نسبت به فیلم های با مضامین خانوادگی در سینمای ایران تاکید کرد: مسئولان فرهنگی می توانند بسته های پیشنهادی و تشویقی برای قیلم های سینمای خانواده قائل باشند تا سازندگان نیز به سمت تولید این آثار بروند. در این صورت به تدریج استقبال مخاطبان را شاهد خواهیم بود که به خودی خود دست اندرکاران و اهالی سینما را به فیلمسازی در این گونه تشویق می کند. به نظرم سینمای ایران یک موج است که گاه به این سو و آن سو کشانده می شود و چند سالی است که گرفتار موضوعات تلخ اجتماعی و سوژه خیانت شده است. لذا خانواده ها کمتر تمایل به سینما رفتن به طور دسته جمعی دارند و عمده مخاطبان سینمارو، قشر جوان شده اند.

محمدی در پاسخ به این که چرا موضوعات اجتماعی غالبا با رویکرد انتقادی در سینما بازنمایانده می شوند، توضیح داد: به نظرم ما نمی توانیم به سینماگر تحمیل کنیم که چگونه فیلم بسازد اما آنچه در این باره مسلم است، نگاه سلبی به موضوعات اجتماعی در سینمای ایران است که دردی را از جامعه دوا نمی کند و بهتر است نگاه ایجابی جایگزین آن شود. البته داشتن نگاه ایجابی به هیج وجه به معنای جسارت نداشتن در فیلمسازی نیست؛ بلکه باید از منظر ایجابی نیز به مسائل اجتماعی نگاه کرد که اتفاقا اتخاذ این رویکرد در فیلمسازی سخت تر است.

تهیه کننده فیلم سینمایی«شکلاتی»ضمن مقایسه پرداخت سوژه های اجتماعی در سینمای ایران و سینمای غرب ادامه داد: اگرچه بسیاری از فیلمسازان خارجی با موضوعات و مسائل اجتماعی در سایر کشورها به شیوه انتقادی و اپوزیسیونی برخورد می کنند، اما خود این گونه فیلم نمی سازند. آن ها بدترین و سخت ترین موضوعات اجتماعی در کشورهای خود را با جاگذاری نقطه ای نورانی در دل قصه و روزنه های امید ور وشنایی مطرح می کنند و در عین حال چالش هم ایجاد می کنند اما در پایان به مخاطب آرامش می دهند. در حالی که در سینمای ایران این باور وجود دارد که نقطه امید و روشنایی در پایان قصه ممکن است فیلم را شعاری کند. حال آن که من معتقدم خوب شعار دادن هم در سینما، یک هنر است. به شرط آن که تعریف درستی از شعار داشته باشیم و متفاوت فیلم ساختن، اصلا به معنای تاریک نشان دادن یک موضوع و مفهوم نیست.