سوره سینما – واقعیت این است که هر ساله با نزدیک شدن به ایام ارتحال امام (ره) به این موضوع می رسیم که چرا راجع به تاثیرگذارترین شخصیت سیاسی تاریخ معاصر ایران اثر هنری ساخته نشده که بتوان به  آن بالید و حتی، برای آیندگان به یادگار گذاشت؟ آیا ادای دین سینمای ایران به زندگی بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران تنها فیلم  «فرزند صبح» باید باشد؟( آن هم با سرنوشتی نامعلوم) شاید پرسش کمی تکراری به نظر برسد اما این موضوع جای بحث و پیگیری های زیادی دارد که چرا از شخصیت های برجسته سیاسی هر کشوری همچون «فیدل کاسترو» یا «ماهاتما گاندی» «نلسون ماندلا» و… به کرات حرف زده می شود و از آنها فیلم ساخته می شود اما سینمای ایران از چنین سوژه هایی نمی تواند بهره ببرد؟ به همین جهت با محمدحسین نیرومند رئیس انجمن انقلاب وسینمای دفاع مقدس، هوشنگ گلمکانی منتقد سینما و قاسم قلی پور تهیه کننده سینما این پرسش را مطرح کردیم که از نظر می گذرانید:

محمدحسین نیرومند: عده‌ای نمی‌خواهند تفکرات امام (ره)منتشر شود

محمدحسین نیرومند رئیس انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس در مورد کم کاری صورت گرفته پیرامون روایت زندگی امام راحل گفت: واقعیت موضوع این است که آن کسانی که وظیفه دارند در مورد این مرد بزرگ انقلاب کار کند و چگونگی زندگیش را به تصویر بکشند غفلت می کنند و این خود مهمترین اصل است.

وی با بیان اینکه پرداخت به زندگی امام راحل کار ملی و بزرگی است توضیح داد: از جهت دیگر این را هم باید در نظر بگیریم که بخش خصوصی توان و قدرت ساخت چنین فیلم هایی را ندارد و باید بودجه فاخر به این فیلم ها تعلق گیرد ولی متاسفانه برخی مدیران فرهنگی آنقدر درگیر موضوعات فرعی هستند که به این موضوع نمی توانند توجه کنند.

نیرومند در بخش دیگری از صحبت خود گفت: به نکته مهم دیگری هم باید اشاره کرد و آن اینکه بسیاری از مدیران که در سینما کار می کنند دوست ندارند اندیشه های امام راحل بازخوانی شود؛ خیلی ها خود را امروز منتسب به امام می دانند که در صورت انتشار افکار امام دیگر نمی توانند ادعا کنند که ما ذوب در امام هستیم چراکه آنقدر روحیه و افکارشان در این سالها با تفکر امام فاصله گرفته که نمی توانند پاسخگوی رفتارشان باشند.

وی بیان کرد: عده ای از مدیران و مسئولان هم دستشان برای پرداخت این موضوع می رسد؛اما دوست ندارند تفکرات امام راحل منتشر شود چون بر ضرر خودشان است. ساده زیستی امام و توجهی که ایشان به مستضعفان و پابرهنه گان داشته اند از ویژگی اصلی و بارزشخصیتی امام  بود؛ حال آنکه کسانی که درگیر اموال میلیاردی هستند که نمی توانند هم منافع مالی خود را دنبال کنند و هم پیرو شخصیت امام باشند.

مدیرعامل انجمن سینمای انقلاب  و دفاع مقدس افزود: کاری که این مدیران فرهنگی می کنند یعنی امام خمینی(ؤه) در اسمش حیات داشته باشد نه رسم و نوع رفتارش.

هوشنگ گلمکانی: فیلمسازان نمی توانند به چنین موضوعات حساسی بپردازند

هوشنگ گلمکانی از منتقدان سینمای ایران اما نظر متفاوتی دارد. او معتقد است: موضوعات حساسی که عده ای زیادی خود را متولی آن می دانند باعث می شود تا عده ای از فیلمسازان به دلیل التهاب موجود در این موضوع سراغش نروند.

وی در ادامه توضیح داد: به عنوان نمونه به سرنوشت فیلم «رستاخیز» توجه کنید؛ قطعا، سازندگان این فیلم قبل از ساخت در مورد چگونگی ساخته شدن این فیلم با مراجع صحبت کردند اما در این سالها نتوانستند فیلمشان را به نمایش بگذارند. این همه انتقاد می شود که چرا ما راجع به موضوعات صدر اسلام فیلم نداریم؛ وقتی ما تعدد مراجع داریم که در پاره ای از موضوعات با هم اختلاف نظر دارند چگونه می توان فیلمی راجع به موضوعات اسلامی ساخت؟ آیا باید از همه مراجع تقلید نظرشان را جویا شد؟ چنین مشکلاتی باعث می شود که فیلمسازان به سراغ پرداخت این مضامین نمی روند.

سردبیر«مجله فیلم» گفت: از آنجایی که موضوع زندگی امام راحل مسئله سیاسی  و به روز است فیلمسازان چطور می توانند سراغ این موضوع بروند؟ البته که کسی برای پرداخت چنین موضوعاتی منع نشده؛ اما اتفاق های که حول نمایش چنین فیلم هایی می افتد باعث می شود که فیلمسازان سراغ این  موضوعات نروند.

گلمکانی افزود: هر فیلمسازی راجع به هر موضوع و شخصیتی از منظر خود به ماجرا نگاه می کند، قطعا زاویه  نگاه ها با هم متفاوت است و تا وقتی فیلمسازان برای پرداخت این موضوعات دچار مشکل باشند ساخته نشدن چنین فیلم هایی کاملا طبیعی است.

قاسم قلی‌پور: پرداخت به چنین مباحث مهمی توان مالی بالایی می‌خواهد

قاسم قلی پور تهیه کننده فیلم «آتش سبز» گفت: به نظر من پرداخت شخصیت های برجسته هر کشور کار هر کسی نیست و باید توسط افراد دارای تخصص صورت بگیرد.

وی ادامه داد: از آنجاییکه در عصر قهرمان های بزرگ به سر می بریم اما ما ایرانیان درباره نمایش قهرمان های کشورمان کمی خست به خرج می دهیم و از پیشینه تاریخی خودمان کمتر حرف می زنیم.

قلی پورگفت: نکته دیگر اینکه ما تعلق خاطرهایمان را پراکنده می کنیم و بقای خودمان را در کم دیدن هموطنان خود می بینم و چشممان به قهرمان های بزرگ دنیاست اما یک خودباختگی عامی در همه زمینه ها در ما وجود دارد که باعث می شود قهرمان های کشور خودمان را نبینیم و از بالندگی های تاریخی خودمان حض نبریم چراکه نگاه طایفه ای داریم؛ این درحالیست که که باید برای ستایش از بزرگان ادبیات، تاریخ و سیاستمان نگاه غیرحزبی داشته باشیم اما ما در همه زمینه ها چشم به راه دور داریم و خودمان را نمی بینیم.

این تهیه کننده در انتهای صحبتش گفت: به اعتقاد من پرداخت زندگی چنین افراد برجسته ای؛ امکانات و توان بالایی می خواهد. در واقع کار بزرگ دانش و توان بزرگی می خواهد که ما نداریم.