به گزارش سوره سینما ، مجتبی راعی کارگردان فیلم «ترنج» در گفت و گو با ستاد خبری جشنواره بین المللی فیلم شهر، درباره ضرورت برگزاری جشنواره فیلم شهر اظهار کرد: جشنواره می تواند به گونه ای باشد که هر کس مایل است با فیلم خود در آن شرکت کند و هم می تواند موضوع خودش را چنان با دقت روشن کند؛ که هر فیلمی نتواند راه یابد. در این صورت است که معلوم می شود چه نوع فیلمی مناسب شرکت در جشنواره شهر است. اگر این اصول روشن باشد؛ آنوقت این جشنواره؛ در طول زمان می تواند موثر شود. چرا که به تدریج همه متوجه می شوند که چه نوع فیلمی را باید بسازند که بتوانند در این جشنواره شرکت کنند. که البته اگر بخواهد چنین تاثیری بگذارد؛ باید جایزه ای در خور داشته باشد که ارزش وقت و انرژی صرف شده را داشته باشد.

وی ادامه داد: برای اینکه یک فیلم خوب شهری بسازیم؛ به نظرم اولین شرط تاثیر؛ صداقت و پرهیز از دروغگویی است! فیلمهای دروغگو تاثیر ندارند در حالیکه ممکن است با برنامه ریزی حساب شده مطرح و جو مناسب اکران را هم ایجاد کنند.

این فیلمساز بیان کرد: یک فیلم خوب شهری از افراط و تفریط می پرهیزد به این معنی که تصویری کلی که از جامعه ما نشان می دهد پرت نیست! نه اصرار دارد که همه چیز گل و بلبل است و نه اینکه مدعی می شود به جز تاریکی و سیاهی هیچ خبر دیگری در این جامعه نیست. و این در حالی است که اگر معتقد باشیم که جامعه ما هیچ نقصی ندارد اصلا دیگر جایی برای هنر متعهد باقی نمی ماند .

راعی به بحث فرهنگی مطرح شده در جامعه اشاره کرد و گفت: مشکل ما این است که این بحث فرهنگی وقتی از طرف سیاستمدارن مطرح می شود وجه فرهنگی آن از بین می رود سیاستمداران افراطی می گویند هر کس که هر نقصی را نشان بدهد، قصد تخریب این جامعه را دارد و باید جلویش گرفته شود؛ و سیاستمدارانی که اهل تفریط هستند می گویند فیلم باید چنان تلخ باشد که به صورت این مردم چنگ بزند و در خارج از ایران با معیارهای سیاسی جایزه بگیرد! به نظرم این هردو به یک اندازه برای فضای فرهنگی مناسب، ضرر دارند! دو تیپ فیلمساز هم جذب آنها می شوند که به یک اندازه بد هستند.

کارگردان فیلم سینمایی «عصر روز دهم» تصریح کرد: این فضای افراط و تفریط جلوی نگاه دردمندانه و دلسوزانه به جامعه ما را سد می کند. چرا که وقتی یک هنرمند؛ در جامعه خودش کاستی می بیند و در خلوت خودش برای این کاستی گریه می کند؛ کم‌کم احساس می کند اگر جامعه را در این احساس شریک کند؛ به رفع این کاستی کمک می کند. این خاستگاه یک اثر هنری است که یک جامعه برای اینکه سرزنده بماند؛ به شدت به آن نیاز دارد. جامعه‌ای که آماده نیست از کاستی هایش بشنود؛ جامعه‌ای رخوت زده است. و جامعه رخوت زده آینده روشنی ندارد.

به گفته راعی، وجه منفی نوعی فیلمسازی که از اول برای گرفتن جایزه طراحی می شود معلوم است چرا که نه تنها دردمندی را در آن احساس نمی کنید؛ بلکه تحقیر جامعه به رخ کشیده می شود. و این همان وجهی است که به خاطرش از خارج جایزه می گیرند؛ اما بهترین بهانه را به کسانی می دهد که با هر نوع نگاه منتقدانه ای به جامعه مخالف هستند. چرا که آنها خوب می دانند که اگر نگاه منتقدانه و دلسوزانه باب شود جایی برای خود آنها نمی ماند و باید پُست و جایگاه خودشان را ترک کنند.

کارگردان فیلم سینمایی «تولد یک پروانه» خاطرنشان کرد: اگر به بهانه اینکه ممکن است کسانی در فیلمشان جامعه را تحقیر و با سفارش خارجی ها فیلم بسازند؛ هر نوع نگاه منتقدانه را ممنوع کنیم؛  فضای با نشاط فرهنگی را از بین برده‌ایم ‌و این بزرگترین عامل گسترش ابتذال است. و ابتذال باعث رخوت یک جامعه می شود. باز هم تاکید می کنم یک جامعه وقتی رخوت را ترک می کند که آماده باشد از مشکلاتش بشنود و به آن فکر کند! فیلمی مثل جدایی نادر از سیمین را اگر از سینمای ما برداریم بجایش چه فیلمی را می گذاریم؟

راعی در پایان گفت: اما فقط دردمندی هنرمندانه؛ برای ساخت یک فیلم خوب شهری کافی نیست. چرا که بعضا ما شاهد فیلم های صادقانه؛ اما خام هستیم که تاثیر لازم را نمی گذارند. و شاید این به آن علت باشد که تحقیق و پژوهش لازم انجام نشده و فیلم نگاه خاصی را دنبال نمی کند. یک فیلم شهری خوب در ابتدا به یک تحقیق جدی و طاقت فرسا احتیاج دارد. برای من جالب بود که در انتخابات ریاست جمهوری اخیر؛ آقای میرسلیم وقتی خواست از یک فیلم خوب مثال بزند؛ یک فیلم شهری را نام برد در حالیکه تا مدتی قبل عده‌ای که ظاهرا هم فکر ایشان بودند به آن انتقاد می کردند.