سوره سینما – الناز نعمتی : فیلم اول سیدمحمدرضا خردمندان اگرچه در جشنواره فیلم فجر نادیده گرفته شد، اما گل سرسبد سی امین جشنواره فیلم کودک اصفهان بود. حالا انتظارها از فیلم بعدی این جوان بیشتر شده است. «بیست و یک روز بعد» به زودی اکران عمومی می‌شود.

«بیست و یک روز بعد» در جشنواره فیلم فجر مورد توجه مخاطبان قرارگرفت اما با بی مهری داوران مواجه شد. آیا بعد از جشنواره فیلم فجر و داوری های پر حرف و حدیث اش انتظار داشتید فیلم تان در جشنواره فیلم کودک و نوجوان اصفهان تا این مورد توجه مردم و داوران قرار گفته و جوایز اصلی را کسب کند؟

سیدمحمدرضا خردمندان: این انتظار را داشتم که از فیلم استقبال شود اما نه تا این حد که در اصفهان شاهد آن بودم. فیلم ما در جشنواره فیلم فجر هم توسط مردم دیده شده بود و خبر استقبال مردمی از فیلم بین مخاطبان سینما پیچیده بود اما حقیقتا انتظار نداشتم مردم اصفهان  تا این حد به ما و فیلم لطف داشته و شاهد ابراز احساسات شان تا این حد باشیم. از همه اینها مهم تر ارتباطی بود که مخاطبان اصلی فیلم یعنی نوجوانان با آن برقرار کردند. از طرفی بعضی فیلم هایی که در جشنواره حضور داشتند دارای فضایی کمدی و مفرح بودند در حالی که «بیست یک روز بعد» ملودرامی تراژیک است و حدس می زدم مخاطب نوجوان باید اقبال کمتری به این ژانر به نسبت فیلم های دیگر نشان دهد به همین خاطر شخصا انتظار نداشتم که فیلم از نگاه داوران نوجوان به عنوان بهترین فیلم انتخاب شود.

با مخاطبان نوجوان فیلم تان گپ و گفتی هم داشتید؟

یکی از بهترین خاطراتم از این جشنواره مربوط میشود به شب پیش از اختتامیه که عده ای از نوجوانان اصفهانی پس از تماشای فیلم من را به کافه ای دعوت کردند و از حس شان نسبت فیلم گفتند.  خیلی خوشحالم که فیلم «بیست و یک روز بعد» در آینده برای این بچه ها تبدیل به نوستالژی خواهد شد. همانطور که فیلم هایی که من در دوره نوجوانی دیده ام و دوستشان داشتم حالا به بخشی از نوستالژی های زندگی ام تبدیل شده اند.

قبلا هم تجربه حضور در جشنواره کودک و نوجوان اصفهان را داشته اید؟

نه متاسفانه. جشنواره کودک و نوجوان اصفهان شاید تنها جشنواره ای باشد که من قبلا در آن حضور نداشته ام.

پس حتما این جشنواره با حضور کودکان و نوجوانان برایتان جالب بوده است. حال و هوای جشنواره را چطور توصیف می کنید؟

دیدار با نوجوانان و شنیدن نظراتشان  برایم بسیار راهگشا بود چراکه آن ها اثر پذیر تر از قشر بزرگسال هستند و قضاوت هایی کاملا دلی دارند. نوجوانان ذهنی منعطف و پذیرا دارند و از این نظر همانند زمینی حاصلخیز برای هر فیلمساز که به دنبال اثر گذاری بر نسل آینده باشد  بنظر می‌رسند. نکته قابل ذکر دیگر بازگشت این جشنواره قدیمی به خانه خود یعنی شهر زیبای اصفهان است که حالا به بخشی از هویت این جشنواره تبدیل شده است. شخصا فکر میکنم یکجا نشین شدن جشنواره ها به نفع آنهاست و خانه بدوش بودن و شهر به شهر گشتن برای یک جشنواره معتبر و قدیمی چندان مناسب نیست. همه جشنواره کودک و نوجوان را با شهر اصفهان می شناسند. این موضوع درباره جشنواره های معتبر جهانی نیز صدق می کند جشنواره هایی مانند کن، ونیز، برلین و… . این جشنواره ها بخشی از هویت و اعتبار خود را از شهری می گیرند که در آن برگزار میشنوند.

در کنار جوایز اصلی که موفق به دریافت آن شدید جایزه ویژه یونیسف را نیز کسب کردید. کمی درباره این جایزه توضیح دهید لطفا.

این جایزه به مجموعه فیلم هایی که در این جشنواره داشتم تعلق گرفت. یکی از شیرین ترین جایزه هایی که در این جشنواره گرفتم جایزه یونیسف بود چون در کنار فیلم «بیست و یک روز بعد» به دو فیلم دیگرم یعنی «گزارشگر» و «دوئل» هم توجه شد که هر دو فیلم درباره کودکان کار هستند. برایم بسیار حایز اهمیت بود که داروان این بخش دغدغه هایم درباره کودکان را دیدند. جایزه یونیسف بسیار شریف و با ارزش است و از اینکه موفق به کسب آن شدم خوشحالم.

به عنوان یکی فیلمساز که در حیطه کودکان و نوجوانان فیلم های کوتاه بسیاری ساخته اید و اولین فیلم بلند سینمایی تان هم مربوط به نوجوانان است فکر می‌کنید در سینمای کودک و نوجوان قافیه را کاملا به آثار خارجی باخته ایم یا می توانیم آثاری را تولید کنیم که همچنان نوجوانان را با آثاری وطنی به سمت سالن های سینما جذب کنیم؟

فیلم هایی از جنس «بیست و یک روز بعد» به استناد استقبال گسترده ای که نوجوانان از آن در جشنواره کودک و نوجوان اصفهان داشتند این نوید را به ما می دهد که قادر هستیم آثاری را تولید کنیم که مورد اقبال این قشرسنی قرار گیرد. فیلم هایی که رنگ و بوی وطنی و بومی خودمان را دارند و در عین حال نوجوانان را به لحاظ داستان پردازی و خلق جاذبه روی پرده سینما اقناع می کنند.

اگر بتوانیم با سرمایه گذاری واقعی و با عشق و علاقه در این زمینه فعالیت کنیم این توانایی را خواهیم داشت که نوجوانان را به سمت فیلم های مان جذب کنیم. باید ایمان داشته باشیم که با مخاطبی جدی، هوشمند و حساس طرف هستیم و ما هم باید در کارمان جدی باشیم و به هوش مخاطب مان احترام بگذاریم.تصور می‌کنم تمایل مخاطبان نوجوان مان تماشای قهرمانی از جنس و شکل خودشان روی پرده سینما باشد. قهرمانی که شبیه به همکلاسی ها، و دوستانش ان باشند و براحتی بتواند با آنها احساس همذات پنداری کنند.

بازهم برای نوجوان ها فیلم خواهید ساخت؟

اگر فیلم های کوتاهم را دنبال کرده باشید می دانید که به این حوزه علاقمند هستم و فیلمسازی درباره و برای نوجوانان برایم جدی است. بسیار دوست دارم داستان هایی را برای نوجوانان روایت کنم که بخشی از مسایل و دغدغه های خودشان ر ا روی پرده سینما ببینید. ضمن اینک به هوش شان احترام گذشته شده و به وجه بلندپروازانه ای که در این سن از آن برخوردارند نیز پرداخته شود. من دوره نوجوانی خودم ر ا خیلی دوست دارم و فکر می‌کنم نوجوانی یکی از بهترین مقاطع زندگی ام بود. در این دوره پویا، آرمانگرا ، کنجکاو و بلندپرواز بودم. از این رو در حیطه نوجوانان داستان هایی را نیز نوشته ام و کلا کار برای نوجوانان یکی از دلمشغولی هایم محسوب می‌شود. در کل اگر شرایط خوبی برای فیلمسازی مجدد برای نوجوانان فراهم شود از آن استقبال خواهم کرد.

منبع: بهمن سبز