به گزارش سوره سینما، جلسه نقد و بررسی فیلم سینمایی «کوچه بی نام» به کارگردانی هاتف علیمردانی و با حضور باران کوثری در موسسه سینمایی برگ با مدیریت سمانه افکاری در روز دوشنبه، ۱۳ شهریور ماه امسال برگزار شد.

باران کوثری بازیگر فیلم «کوچه بی نام» به بیان نحوه بازیگری در این اثر و به طور کلی سینما و تئاتر، برای حاضرین در این جلسه پرداخت: «بازیگر ها در فیلم «کوچه بی نام» بهترین انتخاب برای نقشی که ایفا می کنند هستند و این رویکرد فارغ از اسم آن ها بوده است. نقش خواهر بزرگتر نشان می دهد که تربیت خانواده در چه راستایی بوده و  در واقع سرکشی های نقش محدثه به دلیل فاصله بین دختر محبوب خانواده یعنی ، خواهر بزرگتر و محدثه به عنوان دختر کوچک تر خانواده رخ می دهد. بسیاری از کاراکتر ها در فیلمنامه ها آورده زیادی برای فیلمنامه ندارند، در حالیکه دست آوردهای خوبی برای شخصیت ها و فضا داشته باشند.شخصیت خواهر و بچه ها و نوه هایش وافتادن نوه در چاه همگی نشان دهنده فضایی است که خانواده پر جمعیتی را تصویر می کند، خانواده ای که درتربیت دخترهای خانه با وضعیتی خلاف آنچه که می پنداشته، رو به رو می شود. حادثه اول فیلم با افتادن بچه در چاه رخ می دهد و در واقع حضور هیچ کاراکتری بی تاثیر نیست. درباره نقش خود نیز باید بگویم که حضور فردی مثل امیر آقایی نشان دهنده میزان تمایل محدثه به فرار از خانه است و این تمایل تا جایی پیش می رود که او حاضر به رابطه با مرد متاهلی می شود تا شاید او را به کشور دیگری ببرد.کاراکتر محدثه دچار تحول نمی شود همانطور که سایر کاراکتر ها نیز در حال تحول نیستند و این مساله برای من قابل تحسین است. همچنین ساده نگری محدثه در بخش های مختلف این اثر برای من بسیار جذاب بوده است».

وی درباره تکنیک بازیگری خود در این فیلم توضیح داد:« هاتف علیمردانی این کاراکتر را بر اساس شخصیت واقعی به نام نسیم نوشته بود و من  روزهای زیادی را با این دختر زندگی کردم و نسیم آورده زیادی برای من داشت، اما بازیگری برای من چیزی فراتر از تقلید است. به نظرم تقلید جذاب نیستف چرا که همه این آدم ها را در خیابان هم می بینیم و جذابیت همان کاراکتر ها بر روی پرده سینما از بازی فراتر از تقلید به دست می آید. من از رفتار به ذهن افراد می رسم. من ریشه رفتار آدم ها را در خود پیدا می کنم و سعی می کنم از ژست افراد به ایفای نقش ها بپردازم. گریم ولباس برای من بسیار تعیین کننده است و معمولا تست گریم های بسیاری دارم. با ایمان امیدواری که مشغول تست گریم بودیم و او پیشنهاد کاکل مو را داد ابتدا خودم و سایر همکاران از اغراق آمیز بودن این مدل مو هراس داشتیم، اما وقتی بیشتر بر چهره و گریم متمرکز شدم، بار مهم این نشانه و تاثیر آن در ارتباط من و مخاطب با نقش محدثه را متوجه شدم». وی در این خصوص افزود:« گاهی بازی هایی را می بینیم که از بیرون نقش را اجرا می کند و این نوع بازیگری از دید من بازیگری توریستی است. بازی های لب مرزی که تا عمق کاراکتر پیش نمی رود، جذابیت و تاثیری که باید را ندارد».

باران کوثری در ادامه اشاره کرد:« نگاه نقادانه به فیلم ها بسیار خوب است، اما کمی رهاتر به فیلم ها نگاه کنیم. فیلم های هالیوودی از ابتدای اثر به مخاطب می گوید که قصه همین است که من می گویم، به طور مثال می گوید من در خیابان هفت تیر می کشم و کسی نمی تواند بگوید که چرا این اتفاق می افتد. اگر بخواهیم خیلی سخت به فیلم نگاه کنیم دایما بخش های مختلف به نظرمان غیر واقعی و نادرست می آید».

او درباره حضور فرشته صدر عرفایی و فرهاد اصلانی در این فیلم گفت:« مهمترین عامل رسیدن به بازی های درست  برای یک فیلم، شناخت بازیگرها از بازی یکدیگر است و من معتقدم یک بازی درخشان که در مجموعه جا نیفتد، ارزشی ندارد. بازیگر خودخواه بازی خوبی ارایه نمی کند و ذره ای به ارزش اثر اضافه نمی کند. اگر فرشته صدر عرفایی و فرهاد اصلانی در این فیلم حضور نداشتند بازی من آنطور که باید دیده نمی شد و بر این باور هستم که جوایز من برای این فیلم به هرسه ما تعلق دارد».

این بازیگر درباره معیار انتخاب کارگردان گفت:« معیار من برای انتخاب کارگردان بیش از هر عاملی به کنترل او بر بازیگر برمیگردد. کارگردان باید به معدل درستی از بازی ها برسد و باید در راس هرم بایستد تا همه زوایای اثر تسلط داشته باشد. من بازیگری هستم که تا زمانی که توجیه نشوم توانایی ایفای درست نقش را ندارم، البته بازیگری نیستم که به هر شکلی در صدد عملی شدن نظر خودم باشم، چرا که مادرم همیشه به من گفته که در نهایت نظر کارگردان اهمیت دارد و من نیز به این باور رسیده ام، اما برای ایفای نقش درست سعی می کنم به آنچه انجام می دهم، ایمان داشته باشم. همه جزئیات سینما به یکدیگر وابسته است و اندک ضعفی در بازی من می تواند در کل اثر و فعالیت هر یک از عوامل تاثیر بگذارد».

او درباره اهمیت پیام «کوچه بی نام» توضیح داد:« فیلم اصراری بر اشاره به طبقه پایین جامعه و یا تاکید به نکته سیاسی و اجتماعی  ندارد و تنها به بیان قصه ای در این طبقه پرداخته است. به طور کلی فیلم ها نباید حتما پیام عجیب و مستقیمی داشته باشند، چرا که چنین نگاه مطلقی سینما را از بین می برد. من همیشه دوست دارم تریبون طبقه پایین جامعه باشم و قصه این اثر با پرداخت مناسب این طبقه را نشان می دهد. یک خانواده مذهبی سنتی تنها به دلیل همزیستی مجبور به تحمل دختری هستند که برای عقب نماندن از نسلش در مقابل این خانواده ایستاده است و همین بچه قصه در فیلم «کوچه بی نام» برای من یک شاهکار محسوب می شود. شکل جدیدی از پدر سنتی را در این فیلم می بینیم که در نهایت او این دختر را می پذیرد و یکی از درخشان ترین بازی های آقای اصلانی را در این نقش شاهد هستیم. فضای فیلم «کوچه بی نام» به خوبی وجود آمده، چرا که این فضا واقعا بین گروه در پشت صحنه وجود آمده بود».
باران کوثری درباره انتخاب نقش ها یی که ایفا می کند اشاره کرد:« من نگاه ایده آلیستی به انتخاب هایم ندارم و هرگز گزیده کار نیستم. فیلمی که از بابت بازی در آن و کشاندن مخاطب به تماشای اثر عذاب وجدان نداشته باشم را می پذیرم. نگاه افراد متفاوت است به طور مثال، فیلم «عصبانی نیستم» هر بار اشک من را در می آورد، در حالی که برخی را عصبانی می کند. کار بازیگرتنها  درخشیدن نیست، بلکه بازیگری است. بازیگری یک شغل ارزشمند مانند، سایر مشاغل جامعه است. بهتر است باز هم مثالی بزنم، نمایش«شیرهای خان بابا سلطنه» را حتما ببینید. امروز گلاب آدینه به عنوان بازیگری که هیچ نیازی به اثبات خود ندارد، نقش فردی سیاه  را به نحوی رها روی صحنه بازی می کند و تنها به خلق فکر می کند و برای هیچ چیز جز نقش بازی نمی کند».

او درباره بازیگری تئاتر نیز توضیح داد:« دوره ای در تئاتر بود که محمد یعقوبی، علیرضا نادری و به شکل دیگری فرهاد مهندس پور و حامد محمد طاهری و برخی دیگر از هنرمندان فعالیت داشتند و هر گوشه تئاتر شهر اتفاق های عجیب و غریبی رخ می داد و شما به عنوان مخاطب با خود فکر می کردی که اینجا فرهنگی ترین شهر دنیا در حوزه تئاتر است. علت این است که گروه های نمایش تمرین های فراوانی برای هر اثر داشتند و راحت قانع نمی شدند. یک نمایشنامه نیازمند هزار ایده و موقعیت جدید است و همچنین هر ایده ای برای نمایش روی صحنه جالب نیست. زمانی دختر کم سن و سالی بودم و با لباس مدرسه همه این نمایش ها را چند مرتبه می دیدم. نمایش «ای مرد گنده گریه نکن» کاری از جلال تهرانی را که سه ساعت زمان می برد، بارها تماشا کردم. آن زمان حتی متن برخی از این کارها را متوجه نمی شدم، اما آنقدر کیفیت به چشم می آمد که مبهوت موقعیت بصری بودم. امروز با من تماس می گیرند و برای بازی در نمایشی که تنها بیست روز به اجرای آن باقی مانده ، از من دعوت می کنند و این زمان ها بسیار کوتاه است. ارزش تمرین و کشف در حین تمرین از بین رفته و بزرگترین ضربه از همین زاویه به تئاترو سینما وارد می شود».

وی  همچنین افزود:«متن هم بسیار مهم است. بازیگری من به قبل و بعد از آشنایی با متن های محمد رضایی تقسیم می شود. اگر قصد حضور در صحنه دارید از متن های سنگین و کشف این نوع آثار شروع کنید و در گام بعدی معجزه تمرین را جدی ببینید. تمرین های کنار هم و گروهی ثمره بزرگی دارد که بعد ها کاملا در تصویر حس می شود. همزیستی لحظه را می آفریند و فضاسازی هر اثر بهتر شکل می گیرد».

موسسه سینمایی برگ هر هفته در روزهای دوشنبه و پنج شنبه به برگزاری جلسه نقد و بررسی فیلم های سینمای ایران با حضور یکی از عوامل اثر می پردازد.