به گزارش سوره سینما، ایوب آقاخانی با بیان این مطلب درباره فضاسازی این تئاتر ادامه داد: «به نظرم نمایش «چند درجه سوتفاهم درمقیاس اتللو» تا حد ممکن در مسیر خلق و مدیریت لحظه ها اجرا شده و این مسئله کاملا در بخش های مختلف نمایش مشهود بود. هم در نوع نگاه به متن با قرائت تازه و متفاوت نمایشنامه اتللو و هم در نوع نگاه کارگردان که بسیار باطراوت خود را نشان می داد و بازی متمرکز بازیگر که از تمام توان بیانی و میمیک چهره برای زادن لحظه های خاص استفاده می کرد. فکر می کنم در مجموع مخاطب موفق می شد به خوبی لحظه ها را دریافت کند و ما با نمایشی خوب با هندسه رفتاری عالی مواجه بودیم».

آقاخانی درباره فرم اجرا و انتخاب میزانسن به گونه ای که بازیگر نشسته و به ظاهر در صحنه بی حرکت است، گفت: «شاید عده ای به اشتباه فکرکنند اثری که تحرک ندارد یعنی فاقد میزانسن است، اما من این نگاه کوته بینانه را نمی پذیرم. یادمان باشد که میزانسن لزوما حرکت بازیگر روی صحنه نیست بلکه تجمیع و ترکیب تمام عناصرشنیداری و دیداری موثر در دریافت اثر توسط مخاطب است. این عناصر دیداری می تواند عامدانه در سکون و بی حرکتی بازیگر خود را نشان دهد».

او ادامه داد: «مسئله مهم این است که این انتخاب هرگز حذف میزانسن نیست بلکه تعریف آن در شمایل ساکن تر است و من فکر می کنم کارگردان با تمام قوا سعی کرده بود بهترین میزانسن ها را برای این اجرا انتخاب کند و اگر من هم به جای حبیب الله دانش بودم همین فرم را با ریزه پردازی های متفاوتی که به هرحال از تفاوت سلیقه می آید اختیار می کردم.  مثلا اینکه شاید کمی به شلختگی نمایش اضافه می کردم چون الان خیلی منظم، دقیق و سنجیده اجرا می شود و همه چیز را به اندازه خرج می کند. یا به عنوان مثال در نگاه من میزان سکوت کمی متفاوت می شد و برخی خطوط با سرعت عمل یا کندی بیشتر برگزار می شد اما فکر نمی کنم روش چندان متفاوتی از اجرای فعلی انتخاب می کردم».

او همچنین در رابطه با متن این نمایشنامه و کارکردهای اجتماعی آن توضیح داد: «این متن یک مونولوگ دوست داشتنی با تمام پیچیدگی هایی است که به روایت متفاوت خود نسبت به اتللو افزوده است و این پیچیدگی ها برای استقلال نمایشنامه از کار شکسپیر موفق عمل می کند».

او گفت : «من نمیخواهم به حریم ذهن نویسنده وارد شوم، اما یک مورد برایم روشن است اینکه کارکردهای اجتماعی نمایشنامه محدود است و انقدر که نگاه سوبژکتیو دارد و جهان ذهنی نویسنده را بازتاب می دهد دغدغه تجسم بخشیدن به ضرورت های اجتماعی یا مسائل خاص جامعه را ندارد. ما بسیار مسائل پیچیده و گاهی بی معنا تر از این در جامعه داریم ولی تجسم اینها لزوما ما را به رهیافتهای جامعه شناسانه هدایت نمی کند. اما شخصی سازی جهان یک نگاره آرتیستیک، هنرمندانه ، کاملا انتزاعی و موجه است که اتفاقا هنرمندان صاحب نگاه ، سبک و سلیقه به سمت آن می روند و من امروز با کاری با این ویژگی ها روبه رو شدم».

این استاد دانشگاه افزود: «من دوست دارم این نمایش را به عنوان یک اتللوی معاصر در مقیاس ذهن محسن رهنما موفق ببینم و به او به عنوان یک همکار فرصت بدهم که به عشق بازی در فضایی در نقد و جزیی پردازی ذهن خود بپردازد. معتقدم تنها چیزی که جامعه می تواند به یک نویسنده ببخشد آزادی عمل برای پرداختن به فضاهای دلخواهش است و این در حداقل شرایط  در جامعه ما بخشیده می شود».

او افزود: «چون ما بیشتر کارهایی را می کنیم که از ما مطالبه می شود. ولی این نمایشنامه از جمله آثاری است که محسن رهنما برای گرفتن آینه ای مقابل شیارهای ذهن خود از خود مطالبه کرده و نباید این لذت را از او گرفت؛ چون یک کار مستقل خوش پرداخت است. تاکید می کنم  من اصلا به این قائل نیستم که نویسنده ضرورتا باید اثری اجتماعی تولید کند چون دراین صورت نویسنده را از تنها لذت ایثارگرانه اش یعنی نوشتن محروم کرده ایم و از او پیغمبری با وظایف روشن ساخته ایم.او این متن را برای پژواک درونی و ماتریس و دنیای ذهنی خود نوشته که انصافا ستودنی و دوست داشتنی هم از پسش برآمده است».

آقاخانی به بازی محمدرضا ترابی اشاره کرد و گفت: «باز تاکید می کنم که  بازیگر با تمام قوای جسمانی( فیزیک، بدن و …) و تمرکز اش عمل کرد. تمرکزی که نقش بسیار کلیدی در ساختن فضای درست داشت».

لازم به اشاره است نمایش چند درجه سوءتفاهم در مقیاس اتللو  تا ۳۱ شهریورماه هرروز بغیر از شنبه ها ساعت ۲۰ در سالن مکتب تهران روی صحنه می‌رود علاقمندان جهت خرید بلیط این نمایش می توانند به سایت فروش تیک ۸ به آدرس yon.ir/tAmIu  مراجعه نمایند.