سوره سینما – الناز نعمتی : فیلم سینمایی «دریاچه ماهی» روایتگر داستان مردی به نام رضا روشن است که دارای بصیرت خاصی است و می‌تواند در عالم رویا با ارواح شهدا ارتباط برقرار کرده و با آنها صحبت کند. در ابتدای فیلم می بینیم که رضا با روح شهیدی که او را غسل داده درباره عملیات مهمی که در پیش است صحبت می کند. روح شهید به رضا درباره عملیاتی که در پیش است هشدار داده و به او می گوید عملیات لو رفته و دریاچه ماهی به قتلگاه رزمندگان تبدیل خواهد شد. رضا این موضوع را با فرمانده های مقر در میان می گذارد اما کسی به او اعتنا نکرده و حرف هایش را جدی نمی گیرد و همه بدنبال ارائه سند از سوی او هستند و رضا چنین چیزی در اختیار ندارد. روز عملیات فرا میرسد و اتفاقی که نباید، میفتد و رزمندگان در دریاچه ماهی از سوی نیروهای دشمن غافلگیر شده و به شهادت می رسند. سالها از این موضوع می گذرد و رضا بنا به خواسته روح همان شهدا درباره این ماجرا و محل دفن شهدا سکوت می کند تا اینکه…

مریم دوستی برای ساخت اولین فیلم سینمایی اش سراغ ایده ای جذاب اما سخت رفته است. ساخت فیلمی که داستان های موازی در آن روایت می شوند و قصه اش در فضایی بین رئال و سورئال در نوسان است حتی برای کارگردان های کهنه کار هم تجربه ای چالش برانگیز است. اما دوستی موفق می شود با در دست داشتن قصه ای جذاب و فیلمنامه ای تقریبا کم اشکال از پس این مهم براید. نقطه قوت فیلم بی شک داستان جذاب آن است. داستانی که قادر است مخاطب را با خود و فضای فیلم همراه کرده و تا انتها برای گره گشایی های داستان مشتاق نگه دارد. با اینکه فیلم دارای چندین قصه است که به صورت موازی روایت می شوند اما مخاطب حین تماشای آن  احساس ملال یا سردرگمی نمی کند. تدوین فیلم به نحوی است که حتی در بخش های ابتدایی که داستان ها به ظاهر هیچ خط و ربطی به هم پیدا نمی کنند دارای نظم روایی است و تماشاگر را در بین قصه هایش سردرگم نمی کند.

نکته مثبت دیگر فیلم در شخصیت پردازی آن است. شخصیت های فیلم همه افرادی عادی و برآمده از جامعه هستند، افرادی که همه روزه در بین مان می بینیم و کنارشان زندگی می کنیم. حتی رضا روشن نیز فردی کاملا معمولی است و زندگی عادی دارد. او پس از جنگ به شغل باغبانی روی آورده و در باغچه ای که خارج از شهر دارد مشغول به کار شده است. فیلم با این نوع از شخصیت پردازی آشکارا سعی داشته از شعارزدگی پرهیز کند و خانواده شهدا و بازماندگان جنگ را جزوی از افراد جامعه با همان دغدغه ها و مشکلات و … که دیگر افراد در زندگی ماشینی و مدرن امروز درگیر آن هستند نشان دهد و در این مسیر تا حدی موفق عمل کرده است.

دیگر نکته مثبت فیلم بازی های خوب آن است. دوستی پیش از ساخت اولین فیلم بلند سینمایی اش حدود سی فیلم کوتاه ساخته است که اغلب بازیگران آنها را نابازیگران یا بازیگران تازه کار تشکیل می دادند و حالا که این کارگردان با گروهی از بازیگران حرفه ای همکاری کرده است به اصطلاح به بهترین شکل از آنها بازی گرفته است. نادر فلاح در نقش رضا روشن که در دو مقطع زمانی دهه شصت و نود نقش این رزمنده را بازی کرده است ، با وجود برخی رفتارهای عجیب و متفاوت برای مخاطب قابل باور جلوه می کند. لاله اسکندری در نقش کوتاه اما تاثیر گذار اسما و ستاره اسکندری در نقش معصومه نیز درخشانند. همچنین علی دهکردی در نقش صاحب کار رضا روشن بازی متفاوت و جذابی در نقش یک فرد دلال پیشه و منفعت طلب ارائه کرده است. هرچند که کارکرد این شخصیت در فیلم و پیشبرد قصه تا انتهای قصه مشخص نمی‌شود و در صورت حذف هم تاثیری در روند داستان فیلم نخواهد داشت.

در ابعاد فنی از نظر جلوه های ویژه فیلم دارای خام دستی هایی است که بخاطر کم تجربه بودن کارگردان در ساخت فیلم بلند چندان جای تعجب ندارد. فصل های مربوط به جبهه فراتر از سریال های متوسط تلویزیونی نمی رود و بخش های پایانی و حضور رضا روشن در دریاچه ماهی و میعاد با یاران شهیدش با وجود تلاش کارگردان  و عوامل فنی برای ارائه تصویری ماورایی و رویا مانند به نتیجه رضایت بخشی ختم نمی‌شود. با وجود همه اشکالات عنوان شده اما «دریاچه ماهی» به عنوان اولین فیلم کارگردانی جوان که جسارت ورود به حیطه ساخت فیلم جنگی را داشته دوست داشتنی و گیراست. بخصوص اینکه کارگردان عمدا از بالا بردن زمان فیلم صرف نظر کرده و قصه را بیش از آنچه مصالح دراماتیکش مجال می‌داده طولانی نکرده است.

منبع: بهمن سبز