سوره سینما – سیدرضا اورنگ : در عصری که شبکه های اینترنتی،جهان را کوچک و به دهکده ای تبدیل کرده اند، چطور می‌توان از تکنولوژی نوین جهان به دور ماند و از ورود آن به کشور جلوگیری کرد؟

جلوگیری از اکران فیلم های خارجی، جلوگیری از تهاجم فرهنگی نیست، بلکه مصداق بارز تهاجم فرهنگی است. اگر ایران از سینمای جهان دور باشد و همپا با آن حرکت نکند، زمینه تهاجم فرهنگی بیش از این مهیا می شود که شده است.

اگر اکران فیلم های خارجی ممنوع یا محدود نمی شد، مخاطبان سینمای جهان به جای اینکه سرگردان فضای مجازی شوند و ساعت ها وقت خود را صرف دانلود فیلم های خارجی کنند، می توانستند روی صندلی  سینما ها بنشینند و بدون دغدغه  فیلم مورد علاقه خود را تماشا کنند.

ممنوعیت اکران فیلم های خوب خارجی، دروازه ای شد برای تهاجم فرهنگی بیگانگان تا جوانان ایرانی را توسط فضاهای مجازی جادو کرده و از راه بدر کنند.

از وزارت ارشاد و سازمان سینمایی برای اکران فیلم خارجی نا امید شده ایم، زیرا آنها حفظ افراد خاص و رابطه ها برای شان مهم تر از اعتلای سینمای ایران است.

حوزه هنری که زمانی با نمایش فیلم های خوب خارجی و برای اولین بار با زیر نویس، علاقه مندان را از دیدن چنین فیلم‌هایی بی نصیب نمی گذاشت، این بار نیز برای نجات سینمای ایران پیشقدم شده و از ظرفیت سالن های مجهز خود استفاده کرده و به جای اکران اجباری فیلم های ضعیف وطنی و دردسر ساز، فیلم‌های خوب سینمای جهان را اکران کند. با این کار،هرچند دیر،اما تا حدودی  جلوی تهاجم فرهنگی گرفته می شود.

مدیر حوزه هنری اکران فیلم های خارجی در سینماهای متعلق به این نهاد را یکی از گزینه ها اعلام کرده است. این مهم نباید تنها یک گزینه باشد که آن را بررسی کرد، بلکه باید ضرورتی دانست برای نجات سینمای ایران. اکران فیلم های خارجی، احترام گذاشتن به حق انتخاب مخاطب است که سال ها از آنان به ناحق گرفته شده است.

حوزه هنری، بدون فوت وقت فیلم های خوب خارجی را در سینماهای متعلق به خود اکران کند. اگر این کار را انجام دهد، مطمئنا احیاگر سینمای ایران خواهد شد.

وظیفه ذاتی حوزه هنری کمک به اعتلای هنر ایران است. اکران فیلم های خوب خارجی، یکی از هموارترین راه ها برای رسیدن به این هدف تعیین شده است.