کارگردان مستند «راهِ دل» محصول «مرکز مستند سوره» وابسته به سازمان سینمایی حوزه هنری که به زودی در جشنواره «سینماحقیقت» نیز به نمایش در می آید درباره انگیزه های خود از تولید این اثر به خبرنگار سوره سینما گفت: چند باری به کربلا مشرف شده بودم اما همیشه دوست داشتم پیاده روی اربعین و حضور در این مسیر را تجربه کنم. فیلم های زیادی با این موضوع دیدم و اخبار و گزارش هایی که غالبا از این مراسم در تلویزیون پخش می شد را بخاطر علاقه ام دنبال می کردم. برخی از دوستان که از پیاده روی اربعین مستند ضبط می کردند و برای تدوین کارشان با من مشاوره می کردند را هم غنیمت می شمردم و می دیدم.

وی افزود: هر بار که نیت به رفتن می کردم با خود می گفتم من فیلمسازم وامام حسین(ع) از من انتظار ندارد صرفا یک پیاده روی داشته باشم. در ذهنم هدف بزرگتری جستجو می کردم و دلم می خواست در این مسیر کاری انجام دهم که مؤثرتر باشم و علاوه بر پیاده روی در این مسیر بتوانم با بهره مندی از حرفه ام مفید واقع شوم تا از این طریق بتوانم گام های محکمتری در این راه بردارم و کاری بسازم که لااقل بر دل چند نفر بنشیند.

زمانپور ادامه داد: از طرفی در سال ٨٩ بعد از اینکه مستند «مشتی اسماعیل» را ساختم او هر بار که من را می دید مصرانه پیشنهاد می داد باز هم فیلم بسازیم و توضیح می داد که چطور کارگردانی کنم و اینکه چگونه جلوی دوربین برود تا جایی که خودش به من سوژه می داد و یکبار گفت شنیده ام در حال ساختن سریال هستی ولی به من نگفتی. این شور و اشتیاق و خستگی ناپذیر بودن مشتی برایم جالب بود.

این کارگردان اشاره کرد: مشتی اسماعیل از کودکی چشم هایش کم سو بود تا جایی که به او گفته بودند نباید درس بخوانی چون روند ضعف چشمانت را تسریع می کند. او به مرور زمان در سن حدود چهل سالگی بینایی اش را کامل از دست داد اما هیچگاه با این اتفاق مشکلی نداشت و جالب اینکه در مستند «مشتی اسماعیل» وقتی پدرم به او می گوید اگر پیگیر درمان چشم هایت باشی شاید بینایی ات برگردد؛ مشتی با ناراحتی می گوید این حال خوب را از من نگیرید. این جمله در سکانسی که پدر و مرحوم مادرم در زیر درخت نشسته بودند تصویربرداری شد اما این جمله را در تدوین در آن سکانس حذفش کردیم چون باید که در عمل و در فیلم نشان دهد که نسبت به این وضعیت حالش خوب است.

کارگردان «راهِ دل» اضافه کرد: اکنون بعد از گذشت ۶ سال در کیاسر هر از گاهی گروهی پزشکان به مرکز بهداشت می آیند و مردم را ویزیت می کنند حضور این افراد را بهانه کردیم و به او یادآور شدیم این افراد همیشه اینجا حاضر نیستند الان بهترین فرصت است تا چشمانت را معاینه کنند و پیگیر بدست آوردن بینایی ات باشی. ضمن اینکه پیاده روی اربعین هم نزدیک بود و به او گفتم من  امسال به این سفر می روم اگر دوست داری باهم برویم و باید انتخاب کنی که او کربلا را انتخاب کرد و این سعادت نصیبم شد تا با او و شخص دیگری به نام نصیر با هم این مسیر را تجربه کنیم.

زمانپور که پیش از این سابقه حضور در جشنواره «سینماحقیقت» را داشته است در رابطه با این رویداد بیان کرد: این فستیوال از بهترین جشنواره های مستند در دنیا است که مدیریت هوشمند جشنواره و رشد مستندسازی در ایران می تواند دلیل آن باشد. شاید تا قبل از سال ۹۰ مستندسازی چنین پیشرفتی نداشت و مستند های خوب انگشت شمار بودند اما بعد از آن می توان گفت تعداد مستندهای قابل دفاع بیش از ۱۰ برابر شد.

وی افزود: جشنواره «سینماحقیقت» به معنای واقعی تخصصی است و در سال های اخیر به خوبی اجرا شده چرا که به مستندسازان داخلی بها داده شده و از طرفی بهترین مستندسازان جهان به این رویداد دعوت می شوند و جوانان می توانند با این افراد وارد تعامل شده و از تجربیات شان بهره بگیرند. ضمن اینکه کارگاه های آموزشی مفیدی برپا می شود که در سایر جشنواره ها کمتر دیده می شود. البته در نوع چینش داوری بعضا، اشتباه ناآگاهانه و غیر عمد صورت میگیرد و بازهم البته خیلی نادر است. در این باره چند نکته علی الخصوص تعهدو تخصص  باید رعایت شود. بعضا افرادی برای داوری انتخاب می شوند که نه به مذهب و نه به دین و نه به نظام و نه به هیچ چیزی دیگری اعتقاد ندارند.

زمانپور درباره حضور اثرش در جشنواره نیز گفت: باید عرض کنم اینگونه نیست که حتما فیلم من از همه فیلمسازانی که فیلم شان انتخاب نشده بهتر بود، قطعا فیلم های زیادی ساخته شده که برتر از فیلم من بود اما باید به انتخاب جشنواره احترام گذاشت. به هر حال سیاست جشنواره، نوع فیلم از جهت فرم و محتوا، نوع نگاه و سلیقه هیات انتخاب، همه و همه در انتخاب یک فیلم تاثیرگذارند. در رابطه با جایزه نهایی هم معتقدم ما به عنوان فیلمساز باید فیلم خودمان را بسازیم و آنگونه که شایسته هست به آن بپردازیم و برای هرچه بهتر شدن اثر، تلاش کنیم  و پس از آن به رای و نظر داوران هرچه که باشد احترام بگذاریم.