یکی از بهترین زمانهای اکران در سینمای ایران ایام نوروز است ولی امسال حتی در روزهای تعطیلات عید هم با ریزش مخاطب به نسبت همان زمان در سال گذشته مواجه بودیم.
محتوای فیلمهای سینمای ایران باید بر مبنایِ ارزشهای فرهنگی، اجتماعی و عقیدتی سرزمینِ ما باشد تا مُهر ملی بودن را در پیشانیِ خود حک کند.
حدود یک قرن پیش زمانی که پای سینما به کشور ما باز شد فقط میتوانستیم از تجربههای جهانی برای پیشبرد سینمای خودمان استفاده کنیم، اما امروز در جایگاهی قرار داریم که می توانیم به عنوان یک روش معکوس اندوختههایمان را در اختیار کشورهای صاحب سینمای همسایه، آسیا و حتی دورتر قرار دهیم.
جشنواره فیلمهای ایرانی «ورشو» که از ۱۳ آذرماه آغاز شده تا ۱۹ آذرماه در شهر ورشوی لهستان ادامه دارد.
نشست پژوهشی تحلیلی «سینما، خانواده و آسیبهای اجتماعی» با هدف بهرهگیری از دیدگاهها و نقطه نظرات کارشناسان و اساتید دانشگاه در راستای ترویج فرهنگ خانواده در سینما به همت سازمان سینمایی حوزه هنری برگزار شد.
سینمای ایران دینش را نسبت به بزرگ ترین و تاثیرگذارترین و تاریخ سازترین انسان معاصر ادا نکرده است. تاکنون فیلمهای سینمایی زیادی درباره شخصیتهای مهم تاریخی ساخته شده ولی سینمای ایران نسبت به بنیانگذار انقلاب اسلامی غفلت کرده است. چرا؟
آرزو میکنیم چراغ سینماهای سراسر کشور روشن باشد، سالنی تعطیل نشود و شهری بدون سینما باقی نماند. آرزو میکنیم و بر سر سفره بهار مینشینیم: «حول حالنا الی احسن الحال»
سعید مستغاثی منتقد سینمای ایران معتقد است: متاسفانه اغلب فیلمهایی که در سینمای ایران در حال حاضر ساخته می شود نه ارتباطی به جامعه دارد و نه خانواده ها آن را می پسندند.
روشنفکران ایرانی طوری از الگوگیری از سینمای آمریکا انتقاد میکنند که انگار سینمای ایران به یک مدل بومی مبتنی بر چارچوبهای ملی خود دست یافته است و حالا عدهای قصد تخریب این دستاورد ملی و تقلید از سینمایی مبتذل را دارند، در حالیکه سینمای فعلی ایران اساسا نمونهای دستچندم از سینمای اروپاست.
در دوران اصلاحات دوستان دست به کار شدند و در مرحله اول ۱۰ ایده را برای پروژه مشترک پیشنهاد ساخت دادند، ولی طرف خارجی فقط به یک ایده که درباره دستگیری و شلاق خوردن جوانان توسط اداره منکرات بود روی خوش نشان داد.
علیرضا شجاع نوری سردبیر و مجری برنامه «سینمای ایران» رسما از این برنامه خداحافظی کرد.
رهبر انقلاب فرموند: در مقابل عملیات جهادی و مقاوم سازی اجتماعی، نباید از عوامل مزاحم و ضد عملیات هم غفلت شود؛ مثلاً «وقتی که در جشنواره فجرمان فیلم هایی نشان داده میشود که اصلا سوق می دهد مردم را به سمت این مفاسد اجتماعی، در واقع فرهنگسازی ضد این جهت را داریم انجام می دهیم.»
چرا شهدایی که امروز در چارسوق جهان اسلام میدرخشند جایی در محصولات فرهنگی و سینمایی ما ندارند و فقط از دریچه ژورنالیسم و گزارشهای شتابزده تصویری به آنها پرداخته میشود؟
بارها از خودم میپرسم چه اتفاقی افتاد که از سینمای پویای دهه ۶۰ دور شدیم.
کتایون ریاحی با اشاره به فیلمنامه هایی که این روزها می خواند بیان کرد که بیشتر این آثار تلخ شدهاند و جای موضوعات امیدبخش در آنها خالی است.