روشنفکران ایرانی طوری از الگوگیری از سینمای آمریکا انتقاد میکنند که انگار سینمای ایران به یک مدل بومی مبتنی بر چارچوبهای ملی خود دست یافته است و حالا عدهای قصد تخریب این دستاورد ملی و تقلید از سینمایی مبتذل را دارند، در حالیکه سینمای فعلی ایران اساسا نمونهای دستچندم از سینمای اروپاست.
وقتی رئیس سازمان سینمایی «گاو» را انتخاب میکند و هیچکدام از فیلمهای پس از انقلاب را در حد و اندازه های جشنواره جهانیاش نمیداند چرا اهالی سینما باید به این سینما امیدوار باشند و به گذشته رجوع نکنند؟