«بادیگارد» انقلابیترین لوح سینمایی حاتمیکیاست، حالا آنقدر شِکوههای فیلمش اوج میگیرد که قهرمان را در مسیری جز مسیر خون نمیتوان ترسیم کرد، گویا واقعا دهه مربیهای فیلمهای حاتمیکیا گذشته است.
آغاز و پایان «دختر» در یک کافه شلوغ میگذرد، هرچه در شروع فیلم سخن از ازدواج است در پایان فیلم حرف از مهاجرت است و پاسخ ستاره به مهاجرت همان پاسخی است که «ترمه» در «جدایی نادر از سیمین» داده بود.
شخصیت اصلی «چهارشنبه ۱۹اردیبهشت» به مثابه یک انقلاب علیه وضع موجود خروش میکند، انقلابی که ریشهاش در قربانی شدن یازده سال قبل اوست.
وقتی در جشنواره سیویکم فیلم فجر «گناهکاران» فرامرز قریبیان اکران شد خیلیها امید به احیای مجدد سینمای پلیسی در کشورمان بستند. اما آن فیلم هرچه که بود، «ایرانی» نبود.