جای خالی پژوهش برای بیان اصول اخلاقی و مذهبی در سینمای دینی، زیرساختهایی را در ذهن افراد پیریزی میکند که تقریبا تغییرناپذیر است و ابهامی غلط نسل به نسل منتقل خواهد شد.
در این نوشتار مروری بر جایگاه و شخصیتهای زنان و سیر تطور آن در سینمای دفاع مقدس داریم و زنانی را بر پرده میبینیم که از انتظار در قاب پنجره به مرور وارد میدان جنگ شدند و حضورشان هر روز پر رنگ تر نشان داده شده است.
مستند یک تنه مسئولیت روایت عاشورا این اتفاق مهیب تاریخ را برعهده گرفته و حرفهای مگوی زیادی را به تصویر کشیده است.
مستندهای «کربلا جغرافیای یک تاریخ»، «راه دل»، «آسمان حسینی»، «معبر» ، نماهنگ «چای روضه» ،«کاسه نذری» ، «شام هیأت» ، «هر سال اربعین» ، انیمیشن «پیاده کنار فرات» و لوح فشرده «آموزش تعزیه» از تولیدات عاشورایی سالهای اخیر سازمان سینمایی حوزه هنری است.
بعد از گذشت چهار دهه از انقلاب اسلامی ایران ، تعداد آثار مهم عاشورایی سینما و تلویزیون به عدد یاران امام حسین (ع) هم نمیرسد و این مسئله جای تعمق جدی دارد.
از مجموعه تولیدات سینمایی سال که بعضا به ۱۰۰ عنوان میرسد، حتی یک عنوان فیلم مناسب برای اکران در ماههای محرم و صفر تولید نمیشود.
معدود بازیگرانی همچون ماهچهره خلیلی در هر جای دنیا زندگی کنند ایرانیاند، ایرانی زندگی میکنند، نقشهای ایرانی بازی میکنند و ایرانی از این دنیا میروند.
واقعه بزرگ غدیر خم چه به لحاظ محتوای تاریخی چه به لحاظ فرم ساختاری همه آنچه را که سینما از قصه و روایت نیاز دارد، در خود داراست و فقط همت سینماگرانی را میطلبد که آن را به مرحله اجرا برسانند.
سینما برای خانوادهها امن نیست و ای کاش متولیان و سیاستگذاران فرهنگی کمی احساس خطر کرده و تدبیری جدی و ویژه برای رفع این معضل مهم داشته باشند.
بی شک سینما به عنوان معجونی از هنر و تکنولوژی، بهترین، گویاترین، تاثیرگذارترین و فرامرزیترین زبان گفتوگو در همه دنیاست.
اقتباس به عنوان حلقه مفقوده سینما، راهکار منطقی و مطلوبی است تا از طریق آن سینمای آیینی را از زاویهای جدید روایت کند.
کتابهای منتشر شده در حوزه دفاع مقدس یکی از گنجهای پنهانی است که میتواند به سینمای دفاع مقدس جانی دوباره دهد و نگاه همه را به سمت پرده نقرهای برگرداند.
در این نوشتار برآنیم که بحث کوتاهی در باب زمینههای فولکور و فرهنگ عامیانه در ادبیات کودک و نوجوان و پتانسیلهای اجرایی آن برای هنر صنعت سینما داشته باشیم.
محمد تنکابنی و محمدرضا رضاپور سازندگان برنامه تلویزیونی «نقدسینما» معتقدند تلاش میکنند به حکمت جمعی آدمهایی که مخاطبشان هستند چیزی اضافه کنند.
در سالهای گذشته هر چقدر سینما و تلویزیون ما در گریه گرفتن از خانوادهها موفق بوده و عملکرد قابل ارائهای داشته در خنداندن یک خانواده در کنار هم شکست خورده است.